Η Γκραμπριέλα Νταμπρόφσκι σημείωσε τις σπουδαιότερες επιτυχίες της καριέρας της το 2024 και παράλληλα έδινε εκτός court τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής της.
Όπως αποκάλυψε η ίδια σε ανάρτησή της στο Instagram, διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού τον περασμένο Απρίλιο και κατάφερε να επιστρέψει στα γήπεδα μετά από δύο μήνες!
Ακολούθησε ο τελικός του Wimbledon (με την Έριν Ρούτλιφ), η κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο μεικτό των Ολυμπιακών Αγώνων (με τον Φίλιξ Οζέ Αλιασίμ), η νίκη στο WTA Finals και το Νο.3 του κόσμου στο διπλό!
Η 32χρονη Καναδή τονίζει στο μακροσκελές μήνυμά της τη σημασία της πρόληψης, αναφέροντας ότι ο καρκίνος του μαστού είναι μη θανατηφόρος), ενώ oμολογεί ότι άλλαξε στάση ζωής μετά την περιπέτειά της.
Η ανάρτησή της:
«“Πώς μπορεί κάτι τόσο μικρό να προκαλεί τόσο μεγάλο πρόβλημα;".
Αυτή είναι η ερώτηση που έκανα στον εαυτό μου όταν διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού στα μέσα Απριλίου. Ξέρω ότι αυτό θα είναι ένα σοκ για πολλούς, αλλά είμαι και θα είμαι καλά. Η έγκαιρη πρόληψη σώζει ζωές και μπορώ να το επιβεβαιώσω.
Την άνοιξη του 2023 ένιωσα έναν όγκο στον αριστερό μου μαστό. Μερικούς μήνες αργότερα, ένας γιατρός μου είπε ότι δεν ήταν τίποτα, και δεν έπρεπε να ανησυχώ. Επομένως δεν ανησυχούσα. Ο χρόνος πέρασε και την άνοιξη του 2024 νόμιζα ότι ο όγκος ήταν λίγο μεγαλύτερος. Μία γιατρός της WTA μου είπε ότι δεν ήταν σίγουρη τι ήταν, οπότε πρέπει να πάω να κάνω εξετάσεις.
Πρώτον, μια μαστογραφία. Στη συνέχεια, ένας υπέρηχος για να επιβεβαιώσει αυτό που φάνηκε στη μαστογραφία. Τρίτον… ένα τηλεφώνημα από τον ακτινολόγο να μου περιγράφει τις ακτινογραφίες, προειδοποιώντας με για ένα εξόγκωμα που δεν έμοιαζε με κύστη λόγω του ακανόνιστου σχήματός του. "Δεν φαίνεται καλά και θέλω να κάνεις αμέσως βιοψία".
Την επόμενη μέρα έκανα βιοψία στον αριστερό μου μαστό. Τα πρώτα αποτελέσματα τα μάθαμε την ίδια μέρα: καρκίνος. Είναι οι λέξεις που δεν θέλεις ποτέ να ακούσεις και σε μια στιγμή φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή σου.
Δύο επεμβάσεις, ανάκαμψη, αποκατάσταση, μια μικρή καθυστέρηση σε ορισμένες θεραπείες για να μπορέσω να αγωνιστώ στο Wimbledon και στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ακτινοθεραπεία και κόπωση (κατά τη διάρκεια του Τορόντο και του US Open), έναρξη ενδοκρινικής θεραπείας, ολοκλήρωση της σεζόν όσο καλύτερα μπορώ… όλα φαίνονται σουρεαλιστικά.
Γιατί λέω τώρα την ιστορία μου; Για πολύ καιρό δεν έβλεπα τον εαυτό μου ικανό να εκτεθεί στο ευρύ κοινό και στις πιθανές ερωτήσεις. Ήθελα να χειριστώ τα πάντα ιδιωτικά, ενημερώνοντας μόνο τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Υπήρχαν πολλά άγνωστα πράγματα, άλλα και πολλά που έπρεπε να μάθουμε καθώς προχωρούσαμε. Σήμερα, είμαι σε ένα σημείο που γνωρίζω περισσότερα για τη θεραπεία μου, τις παρενέργειές της και πώς να τις αντιμετωπίσω. Έχω επίγνωση του πόσο τυχερή είμαι, γιατί πολλοί δεν έχουν την πολυτέλεια να πουν τις ιστορίες τους.
Καθώς περνούσε ο καιρός, άρχισα να αναγνωρίζω ότι ήμουν μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από εμένα. Ήθελα να μοιραστώ δημοσιεύσεις που έβλεπα σχετικά με τη σημασία της έγκαιρης πρόληψης, τις συνήθειες διατροφής και τρόπου ζωής, ειδικούς από τους οποίους πρέπει να μάθω ότι το αίσθημα της επιθυμίας να συνεισφέρεις στους άλλους με θετικό τρόπο ήταν η αρχή αυτής της ανάρτησης.
Το πρώτο πράγμα που είδα όταν μπήκα για να κάνω την πρώτη μου μαστογραφία, ήταν μια πινακίδα που έλεγε ότι ο καρκίνος του μαστού είναι πρακτικά 100% μη θανατηφόρος. Οι προθέσεις μου, όταν μοιράζομαι αυτές τις εμπειρίες, είναι να τονίσω την ποιότητα ζωής που μπορείτε να διατηρήσετε όταν ο καρκίνος εντοπίζεται έγκαιρα, όταν έχετε πρόσβαση σε πολύ ταλαντούχους και αφοσιωμένους γιατρούς, όταν φροντίζετε τον εαυτό σας ψυχικά, σωματικά και πνευματικά και όταν περιβάλλεστε με ανθρώπους που σε αγαπούν πραγματικά.
Πολλές φορές μας συμβαίνουν πράγματα που δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε. Δεν είναι δίκαιο. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να επιλέξουμε πώς θα αντιδράσουμε. Ακούγεται κλισέ, αλλά είναι αλήθεια. Μια από τις αγαπημένες φράσεις είναι του Βίκτορ Φρανκλ: "Όλα μπορείς να τα στερήσεις από τον άνθρωπο, εκτός από ένα πράγμα: την τελευταία από τις ανθρώπινες ελευθερίες - να επιλέγει τη συμπεριφορά του σε κάθε περίσταση, να επιλέγει τον δρόμο σου".
Η διάγνωση μου έδωσε την ευκαιρία να δω αυτά τα εμπόδια μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα: αυτός της ευγνωμοσύνης.
Αν με έχετε δει να χαμογελάω περισσότερο στο γήπεδο τους τελευταίους έξι μήνες, ήταν αληθινό. Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Ενώ δουλεύω για τη βελτίωση της στάσης μου στη ζωή για χρόνια μέσω της θεραπείας, η διάγνωση του καρκίνου μου ήταν το σημείο καμπής για μια πολύ μεγαλύτερη αλλαγή. Όταν απειλείσαι να χάσεις όλα όσα έχεις δουλέψει όλη σου τη ζωή, τότε αρχίζεις να εκτιμάς πραγματικά αυτό που έχεις. Οι αγαπημένοι μου γονείς μου, οι φίλοι που με αγαπούν, απίστευτοι προπονητές, ο συμπαίκτης μου στο διπλό που έμεινε δίπλα μου, σχηματίζοντας μια πραγματική ομάδα.”
“Η στάση μου άλλαξε από το ”πρέπει να το κάνω αυτό” (να παίζω τένις και να μη χαραμίζω τις ικανότητές μου) σε "μπορώ να το κάνω αυτό”. Μέσα από αυτό το όραμα βρίσκω πολύ πιο εύκολα χαρά σε πράγματα που προηγουμένως έβλεπα ως βάρη. Λέω στον καρκίνο άντε γαμ@@@@@, αλλά και ευχαριστώ».
Πηγή: sdna.gr
