Οι κάθοδος Βούλγαρων ποδοσφαιριστών στην δεκαετία του 80 ήταν συνηθισμένο φαινόμενο. Ήρθαν και μεγάλα ονόματα, όπως οι Τζεβίζοφ, Κόλεφ, Μιχαϊλοφ, Μπαρζόφ με τις ευλογίες του καθεστώτος και αφού είχαν συμπληρώσει τα 30 τους. Όλοι πλην του Τζεβίζοφ (πήρε ειδική άδεια στα 29 του) ήρθαν στα τελευταία στάδια της καριέρας τους.
Υπάρχει και μία ιδιάζουσα περίπτωση. Mουντιάλ 1986, πρεμιέρα. Ιταλία εναντίον Βουλγαρίας ( από εκεί και το φωτογραφικό στιγμιότυπο). Στην 11άδα της βαλκανικής χώρας σε θέση στόπερ ο 33χρονος Νικολάι Αράμποφ. Παίκτης της Σλίβεν (μικρομεσαία ομάδα). Παρά τα χρονάκια του ο Αράμποφ ήταν σε εξαιρετική κατάσταση και έκανε μάλιστα πολύ καλά παιχνίδια στα γήπεδα του Μεξικού. Κάθε χρόνο ήταν έτοιμος να μετακομίσει στην Σόφια, αλλά τότε το σοσιαλιστικό καθεστώς της χώρας προτιμούσε να κρατά ορισμένους παίκτες 1ης γραμμής στην επαρχία για να έχει το πρωτάθλημα περισσότερη ισορροπία.
Αφού λοιπόν έπαιξε ενώπιον όλης της υφηλίου, και συμπλήρωσε 42 διεθνείς συμμετοχές (ντεμπούτο το 1976), έκανε άλλη μία χρονιά στην πατρίδα του, συμπλήρωσε στα 1987 δεκάξι χρόνια στην Σλίβεν. Τότε ο Αράμποφ πήρε άδεια να παίξει εκτός Βουλγαρίας και πιο συγκεκριμένα στην Κύπρο. Προορισμός; Ούτε Λευκωσία, ούτε Λάρνακα, ούτε Λεμεσός, αλλά Δερύνεια και Αναγέννηση! Έκατσε στην ελεύθερη περιοχή Αμμοχώστου ένα χρόνο (23 συμμετοχές, 1 γκολ), άλλαξε και περιβάλλον ο άνθρωπος, σε συνεντεύξεις του υπενθυμίζει πως έχει πολύ καλές αναμνήσεις. Ο Αράμποφ επέστρεψε στην Βουλγαρία, στα 41 του είπε ναι σε πρόταση για να γίνει παίκτης προπονητής στα Τίρανα. Μέχρι το 2010, ασκούσε το επάγγελμα του προπονητή σε Αλβανία, Βουλγαρία και μετά σύνταξη. Παραμένει σήμερα σημαία της Σλίβεν, μαζί με τον Ιορντάν Λέτσκοφ και έχει συχνή παρουσία στο προπονητικό κέντρο της ομάδας.
