Το 0-1 από τον Απόλλωνα δεν ήταν μια χαμένη ευκαιρία. Ήταν μια σπαταλημένη ευκαιρία. Μια ευκαιρία που η ΑΕΛ -στο πρόσωπο του Μάνουελ Τόρες- ποδοπάτησε και πυροβόλησε. Και, κατά πάσα πιθανότητα, θα το βρει μπροστά της.
Το πλάνο του Σάββα Παντελίδη ήταν να κόψει την ορμή του αντιπάλου. Να τον «ενοχλήσει» στην ανάπτυξη, να τον αποδιοργανώσει, να τον κρατήσει μακριά από την περιοχή του Μέγερι. Η τακτική προσήλωση των παικτών του σε συνδυασμό με την πρωτοεμφανιζόμενη ενδεκάδα των «κυανολεύκων» έκαναν το πλάνο να λειτουργεί.
Και όταν οι Νταμπό και Γιοβάνοβιτς αποχώρησαν τραυματίες εντός ολίγων λεπτών η ΑΕΛ «οσμίστηκε» την ευκαιρία και για το κάτι παραπάνω από το μηδέν στην άμυνα. Άρχισε να ξεθαρρεύει, να κρατά και να κυκλοφορεί καλύτερα την μπάλα, να εμφανίζεται πιο συχνά και με περισσότερες αξιώσεις στην περιοχή του Απόλλωνα.
Αρχές του δευτέρου ημιχρόνου το μομέντουμ (δεν έμοιαζε, αλλά) ήταν δικό της. Και ακριβώς γι’ αυτό ήταν ακατανόητο το μαρκάρισμα του Τόρες στον Χαμάς που έφερε την (ορθή) αποβολή του. «Εγκληματικό», αν συνυπολογιστεί ότι στην ανάπαυλα η μοναδική εντολή ήταν να διατηρήσουν άπαντες την ηρεμία τους, ώστε να μην προκύψει αριθμητικό μειονέκτημα.
Από τη στιγμή που προέκυψε, το γκολ ήταν απλά θέμα χρόνου. Ότι ήλθε στο 86’, το κάνει πιο οδυνηρό, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είχε συμβεί στην ευκαιρία είτε του Πίττα είτε του Ίντζια. Δεν ήταν ούτε ουρανοκατέβατη εξέλιξη, ούτε κόντρα στη ροή και την εικόνα του αγώνα.
Η ήττα δεν συνεπάγεται αποκλεισμό, καθιστά όμως ακόμη πιο ασφυκτικά τα περιθώρια. Στο πρωτάθλημα το (όποιο) επόμενο στραβοπάτημα θα είναι καταδικαστικό στην προσπάθεια για πλασάρισμα στην εξάδα. Και στο κύπελλο η πίεση στη δεύτερη αναμέτρηση θα βαραίνει εξ ολοκλήρου την ΑΕΛ. Αν δεν κυλήσουν όλα κατ’ ευχήν η σεζόν θα έχει «τελειώσει» ήδη από τις 2 Μαρτίου.
Και γι’ αυτό θα ευθύνεται, μεταξύ άλλων, ότι σε μια κρίσιμη καμπή της η ΑΕΛ πυροβόλησε τα πόδια της.
