Για την εθνική Κύπρου των τελευταίων ετών κάθε νίκη συνιστά είδηση.
Και κάθε εκτός έδρας επιτυχία, και δη σε μη φιλική αναμέτρηση, καθιστά αναπόφευκτη τη «βουτιά» στα κιτάπια της ιστορίας -τέτοια και τόση είναι η ιδιαιτερότητά της.
Το 1-0 επί της Λιθουανίας ήταν το πρώτο «διπλό» του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος εδώ και μια πενταετία και η πρώτη νικηφόρα πρεμιέρα του σε διοργάνωση εδώ και μια δεκαετία.
Το ζητούμενο, συνεπώς, εν όψει της φιλοξενίας του Κοσόβου την ερχόμενη Δευτέρα (9.9) είναι η διαχείριση της… εξαίρεσης. Η προετοιμασία για το εν λόγω παιχνίδι δεν θα είναι, κατά τα ειωθότα, γεμάτη αδιαφορία ή/και γκρίνια. Και αυτή είναι μια κατάσταση σχεδόν πρωτόγνωρη για το προπονητικό επιτελείο και τους διεθνείς.
Τιμούρ Κετσπάγια και παίκτες επιχείρησαν, αμέσως μετά το παιχνίδι, να κρατήσουν την μπάλα κάτω. Μια συνετή στάση, διότι ο κίνδυνος υπερβολικά αυξημένων προσδοκιών παραμονεύει στη… γωνία. Τόσο κυκλοθυμικοί είμαστε, άλλωστε, ως λαός.
Από την αποψινή αναμέτρηση το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έχει να κρατήσει δύο πράγματα: τον συνδυασμό που οδήγησε στο γκολ και -με τη συνδρομή των αλλαγών- διαχείριση του προβαδίσματος.
Αυτά (πρέπει να) είναι η βάση κόντρα και στο Κόσοβο. Για να οδηγήσουν όμως σε επιτυχία, θα πρέπει να εντοπιστούν και να αντιμετωπιστούν όσα οδήγησαν σ’ ένα πρώτο ημίωρο στο Μαριγιάμπολε, στο οποίο η πολυπρόσωπη άμυνα… πελαγοδρομούσε -και δε σε στημένες μπάλες του αντιπάλου.
Ήταν ευχής έργο (και, όπως αποδείχθηκε, εξέλιξη που… απορρύθμισε παντελώς τον αντίπαλο) το γεγονός πως η εθνική προηγήθηκε κόντρα στη ροή του αγώνα. Αλλά ουδεμία εγγύηση υπάρχει πως αυτό θα συμβαίνει στο διηνεκές -ούτε καν στο επόμενο παιχνίδι.
Για να είναι επιτυχές (και) το δεύτερο βήμα στον όμιλο, απαιτείται το ακόλουθο τρίπτυχο: δουλειά, δουλειά και δουλειά. Και αν, με το καλό, έλθει το 2/2 και μαζί η προοπτική διάκρισης στη διοργάνωση, θα υπάρχει επαρκής χρόνος για να δουν οι διεθνείς πώς θα μάθουν να ζουν χωρίς… μουρμούρες.
