Αν ποδοσφαιρικά ως Κύπρος «αυτοί είμαστε», σηκώνει πολλή κουβέντα. Τουναντίον δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως ο Τιμούρ Κετσπάγια ως ομοσπονδιακός εκλέκτορας δεν είναι αυτός που ξέρουμε.
Για το αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι, αυτό που άπτεται της στελέχωσης και της τακτικής, οι αριθμοί «μιλούν» τόσο καθαρά και δυνατά που οποιοδήποτε σχόλιο καθίσταται περιττό.
Το εκτός τεσσάρων γραμμών κομμάτι, ωστόσο, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μέσα σε λίγες εβδομάδες ο τεχνικός της εθνικής έχει πει και έχει κάνει σχεδόν όλα απαρτίζουν τις κόκκινες γραμμές, τα πιο απόλυτα «no-go» στο εγχειρίδιο της προπονητικής.
Με τις δημόσιες τοποθετήσεις του για όσα (δεν) κάνουν οι διεθνείς -από τη στιγμή που λαμβάνουν κλήση στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα μέχρι την ώρα που παίζουν στο χορτάρι- ο Κετσπάγια δεν έχει απλώς κλοτσήσει βάναυσα και κατ’ επανάληψη το διαχρονικά υπέρτατο αξίωμα (ένας προπονητής δημόσια στέκεται πάντα ως ασπίδα στους ποδοσφαιριστές του) του εν λόγω εγχειριδίου. Έχει κάψει το ίδιο το εγχειρίδιο.
Η σωρευμένη εμπειρία του στους πάγκους εγείρει σοβαρά ερωτηματικά για το κατά πόσον πίσω από αυτή τη στάση ευρίσκεται ο παροιμιώδης αυθορμητισμός του. Και σχεδόν κανένα για το αν -μαζί με το εγχειρίδιο- ο Τιμούρ έχει κάψει και την ευκαιρία του στο προσεχές Πρωτάθλημα Εθνών.
