Κόντρα στη στόχευση και στις προσδοκίες ο κύκλος των αγώνων της εθνικής Κύπρου τον Σεπτέμβριο δεν έκλεισε ούτε με θετικές εντυπώσεις ούτε με βαθμολογικό όφελος.
Το 0-2 στη Σλοβακία ήλθε να προστεθεί στο 0-2 στο ΓΣΠ από τη Ρωσία και στο 0-3 στη Μάλτα αφήνοντας το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στην τελευταία θέση του τρίτου προκριματικού ομίλου.
Τόσο στα φιλικά του περασμένου Ιουνίου όσο και το περασμένο επταήμερο η εθνική ομάδα απέτυχε να δώσει συνέχεια στις εμφανίσεις (κυρίως) και στα αποτελέσματα του Μαρτίου, με αποτέλεσμα στη γενική εικόνα εκείνο το διάστημα να φαντάζει ως η εξαίρεση και ό,τι ακολούθησε (πέντε ήττες σε ισάριθμα παιχνίδια, στα οποία δεν σκοράραμε) ως ο κανόνας.
Από το τέρμα του Ιωάννη Πίττα στο εντός έδρας 1-0 επί της Σλοβενίας η Κύπρος έχει συμπληρώσει 498 λεπτά «άσφαιρη» (πάνω από οκτώ ώρες), ενώ αυτό είναι το μοναδικό της τέρμα υπό τον Νίκο Κωστένογλου. Με ένα γκολ σε 12 ώρες προφανώς ούτε ψηλά μπορείς να στοχεύεις ούτε να αισιοδοξείς.
Τούτη τη στιγμή το κοντέρ του Ελλαδίτη εκλέκτορα «γράφει» 1-1-6 με 1-13 γκολ. Του προκατόχου του, Γιόχαν Βάλεμ, σταμάτησε στο 1-1-6 με 4-14 γκολ. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να μην άλλαξε το παραμικρό.
Αλλά και πιο πίσω, υπό τον Ραν Μπεν Σιμόν, ο απολογισμός δεν ήταν εντυπωσιακά καλύτερος. Σε 23 παιχνίδια ο Ισραηλινός μέτρησε 5-4-14 με 26-42 γκολ.
Με άλλα λόγια, το πρόβλημα -αυτό τουλάχιστον λένε οι αριθμοί- δεν είναι ο προπονητής. Ή, τουλάχιστον, δεν είναι αυτός το μόνο ή το κύριο πρόβλημα.
