Πάνε πέντε χρόνια από την τελευταία φορά που είχε ζήσει ανάλογο ξεκίνημα (με τρεις σερί νίκες δηλαδή) κι εφτά από τότε που το έκανε κρατώντας και το μηδέν παθητικό. Όπως και στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος, αλλά πλέον απέναντι σε έναν σαφώς μεγαλύτερο αντίπαλο και σε μια δυσκολότερη έδρα, η ΑΕΛ δεν «ξελόγιασε» τα πλήθη με την εμφάνισή της, αλλά βρήκε τον τρόπο να περάσει νικηφόρα και από το «Αντώνης Παπαδόπουλος», απολαμβάνοντας το απόλυτο στην αφετηρία της νέας σεζόν.
Δεν ήταν σχεδόν καθόλου δημιουργική κι έδειξε κατά διαστήματα να δυσκολεύεται να κρατήσει και να κυκλοφορήσει την μπάλα. Η άμυνά της ήταν σαφώς πιο ευάλωτη σε σχέση μ’ αυτήν του αντιπάλου, ενώ ο τερματοφύλακάς της χρειάστηκε τον χρόνο του για να αρχίσει να πατά γερά στο γήπεδο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που επέτρεψε στην Ανόρθωση να «φλερτάρει» με το γκολ εξαιτίας των δύο αυτών παραγόντων. Είχε, ωστόσο, τη ρέντα να το αποφύγει κι ήταν απολύτως κυνική εκεί που της δόθηκε η ευκαιρία να χτυπήσει. Εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το λάθος στα μετόπισθεν του αντιπάλου (κι αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα τύχης, αλλά του πρέσινγκ που έβαλε ψηλά στον αγωνιστικό χώρο με έναν στόπερ να πιέζει στο επιθετικό της τρίτο, σε θέση αριστερού εξτρέμ και τον Χουράδο να καραδοκεί παραδίπλα) για να πάρει κεφάλι στο σκορ και στα τελευταία 20-25 λεπτά «πάγωσε» τον ρυθμό, κράτησε την Ανόρθωση έξω από την περιοχή της, δεν την άφησε να της βάλει πίεση κι έφτασε στο διπλό.
Ο Κέρκεζ είχε τονίσει από την αρχή ότι θέλει να περάσει νοοτροπία νικητή στην ομάδα του. Δεν είναι δα κι ο πρώτος προπονητής που το ζητά αυτό. Όλοι το θέλουν μα αυτό δεν χτίζεται στη θεωρία, παρά μόνο στο γήπεδο. Mε νίκες σαν κι αυτές, που έρχονται και σαν επιβράβευση για τον κόπο και τον ιδρώτα των παικτών που μόχθησαν για να την πάρουν.
