Έχυσε την καρδάρα με το γάλα η Ομόνοια. Έκανε την χειρότερη της εμφάνιση ίσως στη χειρότερη στιγμή. Η ήττα από τον Εθνικό ήταν ένα σοκ, ένα πισωγύρισμα σε όλα τα επίπεδα.
Η ομάδα λύγισε κάτω από την πίεση, εκεί που είχε την ευκαιρία να γίνει οδηγός στη κούρσα του πρωταθλήματος. Όπως παραδέχτηκε ο Μπεργκ η ομάδα του δεν ήταν έτοιμη πνευματικά να ανταποκριθεί σε αγώνα τέτοιων συνθηκών. Παρόλα αυτά, με ή χωρίς επιπρόσθετη πίεση, η Ομόνοια, η φετινή Ομόνοια όφειλε να ανταποκριθεί καλύτερα.
Έδειχνε από τα αρχικά στάδια του αγώνα πως ήταν νευρική, με τους παίκτες να κάνουν πολλά λάθη. Δεν άλλαξε δραστικά η κατάσταση με το πέρας του χρόνου. Η αντίδραση της μετά το γκολ του Εθνικού ήταν σπασμωδική. Ισοφάρισε με πέναλτι σε σημείο που δεν μύριζε ισοφάριση (είχε κατοχή, δεν είχε φάσεις) πριν περάσουν 2 λεπτά, φάνηκε ότι ακόμη και τότε το μυαλό δεν ήταν καθαρό.
Παίκτης που να διακρίθηκε δεν υπάρχει. Προσπάθεια μεν , ουσία όχι. Άπαντες κινήθηκαν από το μέτριο μέχρι το άσχημο. Χωρίς αυτοματισμούς, με πολλές σέντρες, με γενικώς λανθασμένες επιλογές στην τελική προσπάθεια.
Την ίδια στιγμή, ο αγώνας θύμισε τα ματς με Ολυμπιακό και Πάφο και ίσως φέρνει και ένα θέμα στην επιφάνεια. Ότι η Ομόνοια, όταν δεν μπει καλά και δεν σκοράρει νωρίς, δυσκολεύεται και τελικά πατάει πεπονόφλουδα.
Το πισωγύρισμα αφορά και στον κόσμο. Όσο ικανοποιημένος και αν είναι από την φετινή πορεία, η εμφάνιση και η ήττα σαφώς και δεν καταπίνονται εύκολα.
