Η αλλαγή στην τεχνική ηγεσία μετά την έναρξη της αγωνιστικής περιόδου είναι (ανέκαθεν ήταν) ζόρικη κι επικίνδυνη.
Η αποδέσμευση ενός προπονητή μετά από μόλις δύο επίσημα παιχνίδια δυσχεραίνει την κατάσταση και αδυνατίζει σημαντικά τη διαπραγματευτική ισχύ.
Η Ανόρθωση μετά την απομάκρυνση του Χοακίν Γκόμεθ δεν αποτέλεσε την εξαίρεση στον κανόνα. Ότι βολιδοσκόπησε τις προθέσεις ανθρώπων που είχαν θητεύσει ξανά στον πάγκο της, άρα είχαν γνώση εκ των έσω, πρακτικά την έφερε με την πλάτη στον τοίχο.
Δεδομένων των συνθηκών και τηρουμένων των αναλογιών η συμφωνία με τον Τιμούρ Κετσπάγια συνοδεύεται από περισσότερα «συν» απ’ ό,τι «πλην».
Ο Γεωργιανός τεχνικός γνωρίζει πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις (τόσο στην Ανόρθωση όσο και στο κυπριακό ποδόσφαιρο) όσο ελάχιστοι, στο πρόσωπό του η «Κυρία» γνωρίζει επακριβώς τόσο τι έχει όσο και τι μπορεί να περιμένει.
Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά, απέκτησε μια δυνατή «σταθερά» εν μέσω πολλών «μεταβλητών» και «αγνώστων» (βλέπε ριζικές αλλαγές στο ρόστερ).
Ο Κετσπάγια χαίρει αναγνώρισης κι εκτίμησης από ένα μεγάλο κομμάτι των οπαδών, (θα) έχει δεδομένα πίστωση χρόνου, ενώ είναι γνωστό κι αποδεδειγμένο ότι μπορεί να λειτουργήσει ως αλεξικέραυνο, δηλαδή έχει την ικανότητα να απορροφά μεγάλο μέρος της πίεσης και των κραδασμών σε δύσκολες περιόδους.
Ούτε λίγα ούτε ασήμαντα εφόδια για την κατάσταση που έχει περιέλθει η Ανόρθωση…
