Οι ήττες είναι μέσα στο ποδόσφαιρο, αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για αυτήν στην Πάφο. Η Ομόνοια σε ένα ματς που δεν ήταν καλή κατάφερε να προηγηθεί βαθιά στον αγώνα. Και αντί να αξιοποιήσει το 1-0 και να αποδράσει με τρεις υπεροπολύτιμους βαθμούς κατάφερε να φύγει με άδεια χέρια. Υπάρχει εξήγηση για την ήττα-ψυχρολουσία. Σαφώς και η επιλογή Μπεργκ για σύστημα με 2 φορ δεν λειτούργησε παρά στα πρώτα στάδια. Το γιατί επέλεξε να αλλάξει μία επιτυχημένη συνταγή τεσσάρων αγώνων είναι ένα ερώτημα.
Από το 20' και όταν η Πάφος ανέβασε τις γραμμές της, τα πράγματα άλλαξαν άρδην. Ακόμη και έτσι η κατάσταση βόλεψε τους "πράσινους" μέχρι το 64'. Όμως τα σημάδια προηγούμενων αγώνων ήταν εμφανή και το είχαμε εντοπίσει ανάμεσα στα εγκώμια. Στα 4 από τα 5 παιχνίδια (εξαιρείται ο αγώνας ειδικών συνθηκών με την ΑΕΚ), που η Ομόνοια ήταν μπροστά στο σκορ, δεχόταν σοβαρή πίεση και οι αντίπαλοι έβρισκαν ευκαιρίες. Δεν ήταν τόσο καλή μεσοαμυντικά και είχε θέματα στην οπισθοφυλακή. Είχε μαζί την στατιστική, αλλά αν δεν είχε Ουζόχο; Απλά ο Νιγηριανός ήταν πάντα εκεί, όμως σήμερα δεν μπορούσε να πιάσει και τα άπιαστα. Και στα 2 γκολ υπήρχε σοβαρή ολογωρία, στο πρώτο μάλιστα όλη η αντιμετώπιση της αντεπίθεσης (δέστε λίγο στο βίντεο και τις επιστροφές εκτός από τα τελικά μαρκαρίσματα) , ήταν κάκιστη. Τα λάθη στο κέντρο πολλά, τα τρεξίματα έλειπαν, το νεύρο ήταν ανεπαρκές.
Το "τριφύλλι" πλήρωσε σήμερα την μετριότατη μέρα του και την αδυναμία του στη διαχείριση προβαδίσματος αφού δεν έγιναν σωστές κινήσεις διόρθωσης.
Η ήττα θέλει σωστή αντιμετώπιση. Δεν υπάρχει λόγος μηδενισμών, οι δυνατότητες και η ποιότητα ήταν εκεί χθες και θα είναι και αύριο. Από την άλλη, δεν πρέπει να περάσει στο ντούκου , χωρίς την παραδοχή-ανάλυση των λαθών προπονητή και παικτών.
