Εγκυκλοπαίδεια προπονητικών κλισέ, τόμος τρίτος, κεφάλαιο πέντε: «Ουδεμία νίκη δίνει πάνω από τρεις βαθμούς».
Όσοι το βράδυ της Κυριακής παρευρέθηκαν στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» ή παρακολούθησαν τηλεοπτικά την αναμέτρηση Ανόρθωση-ΕΝΠ, αυτή τη στιγμή μειδιούν.
Το 3-2 της «Κυρίας» επί των «βυσσινί» έδωσε μεν τρεις βαθμούς, αλλά το ειδικό του βάρος δεν εξαντλούνται σε αυτούς, τουναντίον εκτείνονται σε πολλούς άλλους τομείς.
Η «ανάσα», για την οποία έκανε λόγο ο Γιάννης Οκκάς, και η αισιοδοξία για το μέλλον ίσως είναι οι συγκριτικά μικρότερες παράπλευρες ωφέλειες αυτής της επικράτησης.
Η μεγαλύτερη ευεργετική συνέπειά της είναι η αποτροπή της (περαιτέρω) επιδείνωσης της αγωνιστικής, βαθμολογικής και ψυχολογικής κατάστασης στον σύλλογο της Αμμοχώστου.
Το τελευταίο που χρειαζόταν η Ανόρθωση σε αυτό το χρονικό σημείο είναι η εμπλοκή της σε περιπέτειες για την παραμονή. Με 14 βαθμούς το βλέμμα της δικαιούται αυτή τη στιγμή να είναι περισσότερο προσανατολισμένο στην έκτη θέση παρά στη γραμμή του υποβιβασμού.
Ο κόσμος έφυγε από το «Αντώνης Παπαδόπουλος» περισσότερο χαρούμενος απ’ ό,τι μ’ ένα στενό 1-0 ή ένα «σβηστό» 2-0, ο Οκκάς δικαιώθηκε για τα ρίσκα που πήρε, οι αλλαγές έδωσαν (μάλλον πολύ περισσότερα από) τα αναμενόμενα, η νοοτροπία μετά το 0-2 ήταν η πρέπουσα.
Δεν είναι λίγα. Και μπορούν να αποδειχθούν ακόμη περισσότερα. Κόντρα στην ΕΝΠ η Ανόρθωση στόχευε στην επιστροφή στις νίκες. Ο τρόπος που το πέτυχε δημιουργεί τις προϋποθέσεις, ώστε η 11η αγωνιστική να εξελιχθεί σε σημείο μεταστροφής στη σεζόν.
Αν αποδειχθεί όντως τέτοιο, η αξία αυτής της νίκης θα είναι (όχι απλώς τρεις βαθμοί, αλλά) ανυπολόγιστη.
