Στο ερώτημα αν ο Άρης ήταν πιο κοντά στο να κερδίσει ή να χάσει το ντέρμπι κορυφής με την Πάφο, η πλάστιγγα γέρνει στο πρώτο σκέλος.
Στο δεύτερο ντέρμπι της στη σεζόν η «ελαφρά ταξιαρχία» εμφανίστηκε -σε σύγκριση με το 0-0 κόντρα στον Απόλλωνα- πολύ πιο καλά διαβασμένη, περιόρισε σημαντικά τους κινδύνους μπροστά από την εστία της, είχε (έστω και οριακά) πλεόνασμα σε ευκαιρίες για γκολ.
Η βελτίωση ήταν σημαντική και εμφανής, αλλά αποδείχθηκε ανεπαρκής για να φέρει το πρώτο «διπλό» απέναντι στην Πάφο και μια νίκη που θα πείσει ότι ο Άρης έχει όντως τα φόντα να επιστρέψει στην εγχώρια κορυφή.
Απέναντι σε μια ομάδα που είχε αγωνιστεί μεσοβδόμαδα με αριθμητικό μειονέκτημα σχεδόν για ολόκληρο παιχνίδι, που στερήθηκε πρακτικά δύο βασικούς μέσους της (τον τιμωρημένο Ντράγκομιρ και τον Πέπε που αποχώρησε τραυματίας), ο λεμεσιανός σύλλογος δεν κατάφερε ούτε να κυριαρχήσει στο κέντρο ούτε να βγάλει σημαντικό πλεόνασμα φρεσκάδας μετά την ανάπαυλα και δη στα τελευταία λεπτά, προκειμένου να φτάσει στη νίκη.
Τι πέτυχε; Να «σβήσει» τους Ζαζά (αγωνιστικό παράσημο για τον Μποάκι), Κορέια, να περιορίσει σημαντικά τον Ζάιρο. Τι έλειψε; Ένας αμυντικός μέσος να πράξει το ίδιο με τον Τάνκοβιτς κι ένα «δεκάρι» να περάσει τις κάθετες στους επιθετικούς ή/και στους εξτρέμ.
Τι οφείλει να κρατήσει; Την τακτική ωριμότητα που αντικατέστησε την αφέλεια, η οποία σε αρκετές περιπτώσεις την περασμένη περίοδο ώθησε τον Άρη να επιτεθεί «τυφλά» κι αλόγιστα, να δεχτεί εν τέλει ο ίδιος γκολ και να μείνει με άδεια χέρια.
Το 1-1 στο «Στέλιος Κυριακίδης» τον διατήρησε μεν αήττητο, τον έριξε ωστόσο τρίτο. Είναι κάτι που μπορεί να «διορθώσει» άμεσα, στο εντός έδρας ντέρμπι με την Ομόνοια. Κόντρα στο «τριφύλλι» θα εξαχθεί (μετά από τρία συναπτά ντέρμπι) και το πρώτο συμπέρασμα για την αληθινή δυναμική της «ελαφράς ταξιαρχίας» σε αυτό το πρώτο κομμάτι της σεζόν.
