Η κόκκινη κάρτα ιδιαίτερα του Στεπίνσκι στο 33ο λεπτό ήταν η στιγμή που άλλαξε το παιχνίδι.
Μέχρι εκείνο το σημείο η ομάδα της Λευκωσίας βρήκε δύο φοβερές ευκαιρίες για να ανοίξει το σκορ, παρ’ όλα αυτά της στέρησε αυτό το γεγονός ο Ζίβκοβιτς με τις εξαιρετικές του τοποθετήσεις και επεμβάσεις.
Από εκεί και πέρα η Ομόνοια κρίνεται για την παρουσία της από εκείνο το σημείο και έπειτα. Η αλήθεια είναι ότι ειδικά στο πρώτο ημίχρονο και μετά την αποβολή η ομάδα της Λευκωσίας δεν μπόρεσε να βρει τα πατήματα της, με την Ανόρθωση να κρατάει περισσότερο μπάλα και να πιέζει για το γκολ και το οποίο πέτυχε.
Στο δεύτερο μέρος δεν μπορεί κανείς να καταλογίσει στους ποδοσφαιριστές ότι δεν προσπάθησαν ή δεν έδωσαν όλες τους τις δυνάμεις. Ούτε στον προπονητή ότι δεν έκανε τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις.
Ήταν όμως μια από εκείνες τις νύχτες που όλα όσα δεν μπορούν να πάνε καλά δεν πάνε. Δεν σκόραρε δηλαδή η Ομόνοια στις καλές τις στιγμές, έμεινε με 10 και στην πορεία δέχτηκε τέρμα στην εκπνοή του πρώτου μέρους. Ήταν λογικό ότι όλα αυτά θα την επηρέαζαν ψυχολογικά.
Το ερωτηματικό θα ήταν πως θα παρουσιαζόταν στο δεύτερο μέρος με τα εις βάρος της δεδομένα, με την ομάδα της Λευκωσίας να δείχνει διάθεση να παίξει ποδόσφαιρο και να έχει μερικές καλές προϋποθέσεις.
Σίγουρα δεν είναι το τέλος του κόσμου μια ήττα. Πολύ περισσότερο είναι ένα καλό πάθημα που καλό είναι να γίνει και μάθημα. Και στον τρόπο διαχείρισης όταν η ομάδα μείνει με 10 παίκτες αλλά και στο πως θα χρειαστεί να αντιδράσει όταν μένει πίσω στο σκορ.
Το τόνισε άλλωστε και ο Νταμπράουσκας ότι είδε μερικά θετικά τα οποία καλείται να κρατήσει αλλά και μερικά αρνητικά, τα οποία καλείται να διορθώσει.
Στο χέρι του και των συνεργατών του είναι να το πράξουν. Το γεγονός και μόνο ότι υπάρχουν τόσες απαιτήσεις από μια ομάδα ακόμα και όταν αγωνίζεται με παίκτη λιγότερο, δείχνει άλλωστε την πρόοδο που έχει γίνει στην Ομόνοια.
