Τζάλμα, Μεντόσα, Κάνο, Ολιβέιρα, Τσούκα, Μπάστο, Μορέιρα, Μόρσεϊ, Κα, Μπεραχίνο.
Ακόμη και η απλή ανάγνωση των ονομάτων όσων αποχώρησαν αυτό το καλοκαίρι αρκεί για να αναδειχθεί ένας από τους βασικούς λόγους που η ΑΕΛ είχε μια κατώτερη των προσδοκιών χρονιά.
Εξαιρουμένων των δύο πρώτων και ίσως του τρίτου που ήλθε τον Ιανουάριο, οι υπόλοιποι -σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό- απογοήτευσαν.
Η αποχώρησή τους δημιουργεί άπλετο χώρο για τη δημιουργία μιας ομάδας όπως την οραματίζονται οι Παναγιώτης Γιάννου και Κρις Κόουλμαν, ωστόσο οι διαθέσιμες θέσεις στο ρόστερ ευρίσκονται σε αναντιστοιχία με το διαθέσιμο μπάτζετ.
Ο λεμεσιανός σύλλογος δεν είναι σε θέση να πληρώνει αποζημιώσεις για να «σπάει» συμβόλαια παικτών, η αγορά ελεύθερων ή άνεργων είναι η βασική «δεξαμενή» του.
Σε αυτήν μπορεί να βρει εξαιρετικές περιπτώσεις, οι οποίες ωστόσο μπορεί να μην προχωρήσουν, επειδή οι παίκτες δεν δελεάζονται από την ΑΕΛ ή την Κύπρο, προβάλλουν υπερβολικές οικονομικές απαιτήσεις ή έχουν προτάσεις από καλύτερες ομάδες ή λίγκες.
Ο Λούθερ Σινγκ, μετά από ένα εξάμηνο απραξίας, «δελεάστηκε» από το συμβόλαιο 2+1 χρόνων, αλλά είναι προφανές πως αυτό δεν μπορεί να εξελιχθεί σε κανόνα και για τις επόμενες (πολλές) μεταγραφές βασικών ποδοσφαιριστών που απαιτούνται, προκειμένου η ομάδα να εμφανιστεί πιο ανταγωνιστική την ερχόμενη σεζόν.
Τα όρια, μα συνάμα και η ευελιξία και η καπατσοσύνη, των Γιάννου και Κόουλμαν τώρα θα δοκιμαστούν.
