Ακόμη και η απλή αναφορά των ονομάτων που δεσπόζουν στο μεταγραφικό προσκήνιο του Άρη αρκεί για να αναδειχθεί μια (διπλή) ειδοποιός διαφορά στην πολιτική του συλλόγου.
Το πρώτο σκέλος της διαφοροποίησης έγκειται στην προτίμηση στην εγχώρια αγορά έναντι της διεθνούς, η οποία τα περασμένα χρόνια αποτελούσε τον σχεδόν αποκλειστικό τροφοδότη της «ελαφράς ταξιαρχίας».
Το δεύτερο σκέλος αφορά την ηλικία των υποψήφιων μεταγραφικών στόχων. Ο Κβιλιτάια κλείνει προσεχώς τα 31, ο Μιλίτσεβιτς τα έκλεισε πρόσφατα, ο Κορέια ακόμη πιο πρόσφατα έκλεισε τα 33.
Επί του παρόντος πρόκειται για μια τάση, το δείγμα είναι υπερβολικά μικρό για να στοιχειοθετήσει στροφή στη μεταγραφική πολιτική του λεμεσιανού συλλόγου.
Ακόμη κι αυτή η τάση, ωστόσο, δεν είναι ανεξήγητη. Από τη μία, ο Άρης δεν έχει αυτή τη χρονιά τον «άσο» της Ευρώπης, για να προσελκύσει -όπως έπραξε προ διετίας- έναν παίκτη επίπεδου Κοκόριν.
Από την άλλη, η δεξαμενή των ταλαντούχων πιτσιρικάδων δεν είναι ανεξάντλητη, ο ανταγωνισμός για το καπάρωμά τους στα ύψη, ενώ η περασμένη περίοδος απέδειξε ότι το κράμα ενθουσιασμού και εμπειρίας δεν ήταν στην πρέπουσα αναλογία.
