Δεν υπάρχει πιο άχαρη αποστολή για έναν (οποιονδήποτε) προπονητή από το να αναλαμβάνει μια ομάδα δίχως στόχους.
Δεν υπάρχει πιο άβολη κατάσταση για έναν τεχνικό από το να προσπαθεί να βρει κίνητρα και να κρατήσει σε εγρήγορση και αξιοπρεπές επίπεδο ανταγωνιστικότητας παίκτες που επηρεάζονται από μια πληθώρα εξωαγωνιστικών παραγόντων και αισθάνονται αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα (τους).
Ο Γιάννης Οκκάς, επ’ αυτού δεν υφίσταται… κόκκος αμφιβολίας, κλήθηκε να αναλάβει μια εξαιρετικά άχαρη αποστολή και να διαχειριστεί μια εξαιρετικά άβολη κατάσταση.
Μια Ανόρθωση χωρίς αγωνιστικούς στόχους, αλλά γεμάτη υπαρξιακούς κινδύνους. Ένα μεγάλο καράβι μεν, με πορεία προς τα βράχια δε. Ένα στοίχημα με σχεδόν μηδαμινές πιθανότητες ακόμη και για το ελάχιστο κέρδος, αλλά με πάμπολλες για μεγάλη ζημιά.
Με το διοικητικό και το οικονομικό να αποτελεί εδώ και καιρό όχι απλώς το πρώτο θέμα της επικαιρότητας, αλλά την ίδια την επικαιρότητα της «Κυρίας», ο πρώην διεθνής άσος δεν είχε μεν πίεση, αλλά είχε μια πλειάδα αντιξοοτήτων να αντιπαρέλθει.
Με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, έδωσε ένα δείγμα γραφής. Μικρό-μεγάλο, επαρκές-ανεπαρκές, επιτυχημένο-αποτυχημένο, υποσχόμενο-απογοητευτικό, ένα δείγμα που υπό φυσιολογικές συνθήκες εδικαιούτο να τύχει αξιολόγησης με καθαρά ποδοσφαιρικά κριτήρια. Όπως είναι σήμερα ο σύλλογος της Αμμοχώστου, είναι πολύ πιθανό να στερηθεί ακόμη και αυτό το ελάχιστο.
Η Ανόρθωση, δεδομένα, αξίζει κάτι πολύ καλύτερο απ’ αυτό που βιώνει σήμερα. Κάτι καλύτερο, στην πρώτη αποστολή του ως πρώτος προπονητής σε κυπριακό σύλλογο, άξιζε και ο Οκκάς.
