Ο συμβολισμός ήταν ισχυρός.
Στο γήπεδο, που την περασμένη περίοδο έδωσε το πρώτο παιχνίδι του μετά την ανάδειξή του σε πρωταθλητή, ο Άρης αποκαθηλώθηκε το βράδυ της Κυριακής από το θρόνο του.
Ούτε απέναντι στον ΑΠΟΕΛ, επί του οποίου έχει πανηγυρίσει τη μοναδική νίκη της στα πλέι οφ, κατόρθωσε να δώσει τέλος στον αγωνιστική κατήφορό της η «ελαφρά ταξιαρχία».
Η ομάδα του Αλεκσέι Σπιλέβσκι μετρά πλέον μόλις έναν βαθμό στις τελευταίες πέντε αγωνιστικές (0-1-4), επτά παιχνίδια άνευ νίκης (0-2-5) και πέντε διαδοχικές «αφλογιστίες».
Το πρόβλημα φαίνεται, αλλά δεν είναι επιθετικό. Ο Άρης έχει δεχτεί πρώτος γκολ σε έξι από τα τελευταία επτά παιχνίδια σε πρωτάθλημα και κύπελλο. Κοινώς, είναι σχεδόν διαρκώς υποχρεωμένος να κυνηγά στο σκορ.
Οι ανατροπές απαιτούν φρεσκάδα -σωματική και πνευματική. Η «ελαφρά ταξιαρχία» δεν έχει ούτε τη μία ούτε την άλλη. Μετά την πορεία της στην Ευρώπη έχει «αδειάσει», όπως παραδέχτηκε ο προπονητής της μετά το τέλος του αγώνα στο ΓΣΠ.
Δεν ήταν η μόνη (πικρή) αλήθεια του Λευκορώσου. Το «άδειασμα» αυτό κατέστη δυνατό να επηρεάσει τόσο καταλυτικά την πορεία της ομάδας υποβοηθούμενο από δύο παράγοντες: ο πρώτος ήταν οι τραυματισμοί που στέρησαν καθοριστικές μονάδες για μεγάλα χρονικά διαστήματα, ο δεύτερος η κατακόρυφη πτώση στην απόδοση παικτών-κλειδιά, όπως π.χ. οι Κοκόριν, Μουσούντα και Γιαγκό.
Χωρίς ενέργεια και καθαρό μυαλό τα παιδιάστικα λάθη στην άμυνα και οι ανόητες αποβολές είναι στην ημερήσια διάταξη. Το θέμα παύει να είναι «αν θα συμβούν» και μετατρέπεται σε «πότε θα συμβούν». Η απάντηση είναι σκληρή μεν, αναμενόμενη δε: σε κάθε παιχνίδι.
Αφού «βγήκε από τα ρούχα του» και οργίστηκε με τους πάντες και τα πάντα στη διάρκεια αυτού του «μαύρου» σερί, ο Σπιλέβσκι υποχρεώθηκε να αναγνωρίσει και να συμβιβαστεί με το προφανές όσο και αναπότρεπτο: κάθε τακτική κίνηση και οδηγία του είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, αφ’ ης στιγμής έχει λείψει το «καύσιμο» για την εφαρμογή της.
