Τέλη Φεβρουαρίου, μετά την αποδέσμευση του Τσέιτιλ Ρέιχνταλ από την τεχνική ηγεσία, ουδείς πίστευε ότι η Ομόνοια μπορεί να διεκδικήσει κάτι περισσότερο από τη (σωτηρία της χρονιάς μέσα από την) κατάκτηση του κυπέλλου.
Μετά από επτά αγωνιστικές στη β’ φάση του πρωταθλήματος ο Γιάννης Αναστασίου έχει κατορθώσει ουδεμία άλλη ομάδα να έχει μεγαλύτερη συγκομιδή από το «τριφύλλι» στα πλέι οφ. Οι «πράσινοι» έχουν συλλέξει 16 βαθμούς, όσους ακριβώς και η ΑΕΚ, έναντι της οποίας έχουν καλύτερο συντελεστή τερμάτων (11-4 έναντι 9-3).
Η κατάκτηση του πρωταθλήματος δεν περνά (ακόμη τουλάχιστον) από τα δικά τους πόδια, αλλά η εμπλοκή και διατήρησή τους στην κούρσα του τίτλου σε αυτό το χρονικό σημείο της σεζόν ξεπερνά τις βλέψεις ακόμη και των πιο αισιόδοξων οπαδών τους.
Η δουλειά του Αναστασίου αναδεικνύεται κατάλληλα, μόνον εάν ληφθεί υπόψη ότι μεταξύ των λοιπών διεκδικητών της κούπας και των ευρωπαϊκών εισιτηρίων είναι αυτός που έχει το μικρότερο διάστημα στον πάγκο της ομάδας του.
Είναι αυτός που δεν είχε την παραμικρή δυνατότητα προετοιμασίας ή στελέχωσης του ρόστερ, συνάμα όμως και αυτός που έπρεπε να παράξει άμεσα αποτελέσματα, προκειμένου η Ομόνοια να έχει στόχους έως το τέλος της σεζόν.
Πώς ανταποκρίθηκε σε αυτή τη συνθήκη; Συλλέγοντας μέσα σε επτά αγωνιστικές πέντε βαθμούς περισσότερους απ’ όσους είχε πάρει το «τριφύλλι» στα 10 παιχνίδια με ομάδες του Top6 στην α’ φάση. Απλά… εκκωφαντικό!
Το ερώτημα απασχολεί ήδη τον κόσμο των «πρασίνων» και θα τεθεί ακόμη πιο έντονα, αν η Ομόνοια δεν κόψει πρώτη το νήμα: «Πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα, αν είχε έλθει νωρίτερα ο Αναστασίου;»
