Η σημασία του αποτελέσματος, αυταπόδεικτη.
Οτιδήποτε πλην νίκης στο «Στέλιος Κυριακίδης» θα είχε βυθίσει τον ΑΠΟΕΛ -τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος- στην πιο βαθιά κρίση του από την αρχή της σεζόν.
Ακριβώς με αυτό στο νου προσέγγισαν το παιχνίδι και μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο οι «γαλαζοκίτρινοι». Μεγιστοποίηση της ασφάλειας, εκμηδενισμός του ρίσκου ήταν το δίπτυχο, με το οποίο πορεύτηκαν στο πρώτο ημίχρονο.
Αν η σπέκουλα ήταν πως κάποια στιγμή η ατομική ποιότητα ενός ή κάποιων εκ των Κβιλιτάια, Μαρκίνιος και Ντονγκάλα θα έκανε τη διαφορά, μέχρι το 55ο λεπτό δεν υπήρχαν πολλά που να συνηγορούσαν ότι θα επαληθευόταν. Τουναντίον…
Στο safe mode του πρώτου μέρους, μια ασυνεννοησία στην άμυνα θα μπορούσε κάλλιστα να είχε αποφέρει το άνοιγμα του σκορ για τους γηπεδούχους.
Στην πρώτη αντεπίθεση που δέχτηκε στο δεύτερο ημίχρονο, μόνο το μη τελείωμα του Ζαζά απέτρεψε το 1-0 για τους «γαλάζιους».
Αφού τη γλίτωσε δις, ακολούθως ο ΑΠΟΕΛ κέρδισε την παρτίδα. Το αχρείαστο όσο και άτσαλο μαρκάρισμα του Δημητρίου στον Σεμπάκ ήταν «δώρο» που ο Κβιλιτάια δεν άφησε να πάει… άδωρο.
Οκτώ λεπτά αργότερα, το μη σφύριγμα του Σάτσο στο σπρώξιμο του Σεμπάκ στον Βαλακάρι (σ.σ. πιθανότατα φάουλ εκτός περιοχής) ήταν η αναγκαία συνθήκη και η απαρχή της αντεπίθεσης που απέφερε το 2-0 δια ποδός Μαρκίνιος.
Ακολούθως, στη διαχείριση του προβαδίσματος οι «γαλαζοκίτρινοι» αποδείχθηκαν πολύ καλύτεροι και το έφεραν δίχως καρδιοχτύπια έως το τελευταίο σφύριγμα.
Job done, σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο παιχνίδι. Μένει να φανεί, αν θα αποδειχθεί job done και για τον τίτλο.
