Οι τελικοί δεν παίζονται. Κερδίζονται. Ποδοσφαιρικό (και όχι μόνο) αξίωμα.
- Το… «σταμνίν» της κόστισε πανάκριβα!
- Αυτό το παιχνίδι χάνει ο Κούσουλος - Τα δεδομένα με Μάθιους, Σιπριάνο
Το ντέρμπι κορυφής στην Αρένα ήταν για τον ΑΠΟΕΛ ένας τελικός. Μπάλα της προκοπής δεν έπαιξε. Σίγουρα όχι ανώτερης ποιότητας και μεγαλύτερης διάρκειας από την ΑΕΚ. Αλλά νίκησε.
Με τους τρεις βαθμούς «έσβησε» την ήττα στο ντέρμπι «αιωνίων», υπεράσπισε την πρωτιά του στη βαθμολογία, άφησε στο -4 τους Λαρνακείς. Οι γκέλες του Άρη και της Ομόνοιας ολοκλήρωσαν ιδανικά το σκηνικό. Ήταν το (γεμάτο) πορτοφόλι που βρήκαν οι «γαλαζοκίτρινοι», αφού επιβίωσαν της πτώσης από την Ακρόπολη.
Τέλος καλό, όλα καλά; Σε επίπεδο αποτελεσμάτων, αδιαμφισβήτητα. Η ομάδα του Ρικάρντο Σα Πίντο κινδύνευε μέχρι και το 75ο λεπτό με πτώση από την κορυφή (και υποχώρηση έως και την τρίτη), εν τέλει παρέμεινε στην κορυφή και αύξησε τη διαφορά της απ’ όλους τους διώκτες της.
Πλέον, συμφωνούν σχεδόν άπαντες, ο τίτλος χάνεται μόνο με… αυτοκτονία. Κι εδώ τίθεται το ερώτημα: τέλος καλό, όλα καλά -και σε επίπεδο απόδοσης; Αντί απάντησης, μια σειρά ερωτήσεων.
Έδειξε στην Αρένα ο ΑΠΟΕΛ σημάδια τακτικής και αγωνιστικής βελτίωσης; Μπήκε σωστά στελεχωμένος και προετοιμασμένος στο παιχνίδι; Έβγαλε αντίδραση μετά το γρήγορο προβάδισμα του αντιπάλου; Είχε προϊδεάσει -ακόμη και μετά τις αλλαγές- μέσα από το παιχνίδι του ότι ανεβάζει στροφές και γυροφέρνει το γκολ; Διαχειρίστηκε πειστικά την ανατροπή διατηρώντας την εστία του μακριά από κινδύνους;
Όλα τα παραπάνω ερωτήματα είναι ρητορικά. Κι έχουν την ίδια απάντηση. Ο Σα Πίντο δεν έδωσε κάποιο ρεσιτάλ τακτικής. Προχώρησε σε απολύτως προβλέψιμες κινήσεις, εκ των οποίων κάποιες συνιστούσαν και διόρθωση εσφαλμένων επιλογών στο αρχικό σχήμα. Ακόμη και η είσοδος του Κβιλιτάια αντί του Κοσταντίνοβ ήταν ένα λελογισμένο ρίσκο στο σημείο που είχε φτάσει (χρονικά και αγωνιστικά) το ντέρμπι.
Βρήκε την ισοφάριση από τον παίκτη, για τον οποίο από τη δημοσιοποίηση της ενδεκάδας μέχρι και το 75’ τον είχε περάσει γενεές δεκατέσσερις όλο το «πορτοκαλί» σύμπαν, και ολοκλήρωσε το «ριφιφί» εκμεταλλευόμενος το… παλάβωμα του αντιπάλου που προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει πως δέχτηκε το 1-1, δίχως πρακτικά να έχει απειληθεί.
Πόσο εύκολα θα μπορούσαν να ήταν όλα διαφορετικά κι αντί για «καβάλα στ’ άλογο» να ήταν τώρα καταδικασμένος στο «πυρ το εξώτερον» αποδείχθηκε στο 73’: μια καλύτερη τελική ενέργεια του Τόνγκια θα είχε αποφέρει το 2-0 και το game over…
