Το πρώτο σημείο τομής για την ΑΕΚ την τρέχουσα περίοδο ήταν η πρώτη διακοπή του πρωταθλήματος.
Έως εκείνο το χρονικό σημείο οι «κιτρινοπράσινοι» πορεύτηκαν με πρόσωπα και (τακτικές) συνταγές της περασμένης περιόδου συν το «πρώτο κύμα» των νεοφερμένων. Προέκυψαν μια ήττα από τον Άρη, μια ισοπαλία με τον Εθνικό και μια νίκη επί της Δόξας.
Από το παιχνίδι με τον Οθέλλο έως αυτό με την Πάφο, το οποίο τους οδήγησε στη δεύτερη διακοπή του πρωταθλήματος, οι Λαρνακείς άρχισαν να ενσωματώνουν στην ενδεκάδα τους το «δεύτερο κύμα» μεταγραφών (Ντίμερς, Ντιονκού, Γκαλιόλο, Τόνγκια). Ο απολογισμός ήταν μια νίκη επί του Οθέλλου, μια ήττα από την ΑΕΖ και δύο ισοπαλίες κόντρα σε Νέα Σαλαμίνα και Πάφο.
Εμφανίσεις και αποτελέσματα πιστοποιούν ότι σχεδόν δύο μήνες από την έναρξη του πρωταθλήματος η ΑΕΚ ακόμη «ψάχνεται». Και σχεδόν όλα κατατείνουν πως αυτό που έχει στο μυαλό του ο Χοσέ Λουίς Όλτρα ως ιδανική (ή καταλληλότερη) στελέχωση και διάταξη θα το δούμε με την επανέναρξη.
Εν τη απουσία τραυματιών η τετράδα Φαράζ-Ντίμερς-Γκιούρτσο-Σολ φαντάζει ικανή να λύσει (αν όχι όλα, τότε) τα περισσότερα προβλήματα δημιουργίας και αποτελεσματικότητας.
Πίσω από αυτήν υπάρχει το καρέ των Καπτούμ, Πονς, Λέντες και Μάμα, εκ των οποίων (αναλόγως αντιπάλου και αναγκών) ο Όλτρα πρέπει να διαλέγει το δίδυμο που αντισταθμίζει το έλλειμμα ταχύτητας στο κέντρο της άμυνας -οι Τόμοβιτς (36), Ρομπέρζ (36), Γκαλιόλο (33), Μιλίτσεβιτς (30) δεν πρόκειται πια να γίνουν γρηγορότεροι.
Ακριβώς πάνω στο κομμάτι αυτό έρχεται δίκην… μπαλαντέρ ο Κατελάρης, ο οποίος μπορεί να αξιοποιηθεί τόσο ως στόπερ όσο και ως «κόφτης». Επιλογές και δυνατότητες, συνεπώς, υπάρχουν.
Εναπόκειται στον προπονητή να κατασταλάξει και να παρουσιάσει όχι τις 11 καλύτερες μονάδες του ρόστερ του, αλλά το πιο αρμονικά δεμένο και λειτουργικό σύνολο που μπορεί να προκύψει από αυτό.
