Οι ζόρικες νίκες επί θεωρητικά υποδεέστερων αντιπάλων (1-0 τη Δόξα, 4-3 την ΑΕΖ) είχαν δείξει πως η νέα ΑΕΛ έχει δρόμο να διανύσει μέχρι να καταστεί ανταγωνιστική σε υψηλότερο επίπεδο.
Το 1-3 στην Πάφο, το 0-0 (με αριθμητικό πλεονέκτημα για ένα ημίχρονο) με την Ομόνοια και το 0-2 από τον Απόλλωνα επιβεβαίωσαν το προφανές: για μια νίκη απέναντι σε ισοδύναμη ή ισχυρότερη ομάδα, οι «γαλαζοκίτρινοι» οφείλουν να φτάσουν στο 100% και ο αντίπαλός τους να μην το πλησιάσει καν.
Στο clasico της Λεμεσού συνέβη το ακριβώς αντίθετο: ο συμπολίτης έπαιξε όσο καλύτερα μπορεί αυτήν την περίοδο, ενώ η ίδια έμεινε πολύ μακριά από το στάνταρντ της. Η ήττα ήταν αναπόφευκτη και θα μπορούσε κάλλιστα να είναι βαρύτερη.
Ο Χρίστος Χαραλάμπους στηλίτευσε την ανυπαρξία της ομάδας του στο πρώτο ημίχρονο και την απουσία πάθους σε όλο το παιχνίδι. Δήλωσε (για πρώτη φορά από την αρχή της σεζόν) απογοητευμένος από τους ποδοσφαιριστές του, αλλά -με μια γενναία δόση αυτοκριτικής- θα παραδεχτεί ότι στην προετοιμασία του αγώνα, στη στελέχωση της ενδεκάδας, στο «διάβασμα» των τεκταινομένων στον αγωνιστικό χώρο και στην αντίδραση από τον πάγκο ούτε ο ίδιος παίρνει προβιβάσιμο βαθμό.
Η ήττα από τον Απόλλωνα έδειξε στην ΑΕΛ τα όριά της -τουλάχιστον γι’ αυτό το κομμάτι της σεζόν. Οι «λέοντες» είναι μια ομάδα που επιχειρεί να βασιστεί στην άμυνά της, αλλά δεν εμφανίζει την ανασταλτική σταθερότητα που απαιτείται από ομάδα υποψήφια για το Top6.
Δημιουργικά και εκτελεστικά η ανάγκη βελτίωσης είναι ακόμη μεγαλύτερη και μέχρι στιγμής είναι αβέβαιο, αν οι υπάρχουσες επιλογές είναι σε θέση να λύσουν το πρόβλημα.
Κατ’ ακρίβεια το μοναδικό σίγουρο γι’ αυτήν την ΑΕΛ είναι ένα: χρειάζεται και έχει μπροστά της πάρα πολλή δουλειά, προκειμένου να προσβλέπει βάσιμα σε μια καλύτερη πορεία από την αντίστοιχη την περασμένη σεζόν.
