Πάλι γκρίνια στην Ομόνοια.. δικαιολογημένη και αυτή τη φορά. Οι φίλοι της βλέπουν εμφανή ανησυχητικά σημάδια και το κυριότερο τα ίδια σημάδια με τα προηγούμενα δύο χρόνια. Ναι η Ομόνοια πήρε 2 κύπελλα και έπαιξε σε ομίλους, αλλά κάποιος πρέπει να δει την μεγάλη εικόνα από το Καλοκαίρι το 2021. Καθρέφτης μίας ομάδας είναι το πρωτάθλημα.
Είναι λοιπόν εκπληκτικό το πως η Ομόνοια σχεδόν επαναλαμβάνει εαυτό.
Όντας πρωταθλήτρια το 2021, με οικονομική σταθερότητα και με ορθάνοιχτο δρόμο για όμιλο (αρκούσε να αποκλείσει μία εκ των Φλόρα και Σιάμροκ) είχε την ευκαιρία να ανέβει επίπεδο. Αντί αυτού, εμφανίστηκε αδύναμη (χωρίς πρακτικά ενίσχυση) και πέρασε σε όμιλο με το αχ και βαχ.
Το τι ακολούθησε στο πρωτάθλημα είναι γνωστό.
Καλοκαίρι του 2022, κυπελλούχος (με το αχ και βαχ) ο όμιλος Ευρώπης είναι εξασφαλισμένος, ο χρόνος για ενίσχυση μπόλικος, οι ανάγκες εμφανείς. Αλλά και πάλι η Ομόνοια καταφέρνει να κάνει κακό (σε χρόνο και επιλογές) προγραμματισμό. Οι αδυναμίες ξαναφάνηκαν στο πρωτάθλημα. Μπήκε ανοχύρωτη στην πρεμιέρα και βασικά δεν συνήλθε ποτέ.
Καλοκαίρι του 2023. Για άλλη μία φορά, κυπελλούχος μεν αλλά με αγωνιστικές αδυναμίες ξεκάθαρες. Επιπλέον μείον αυτή τη φορά η ανάγκη τριών προκρίσεων στην Ευρώπη. Να μην είμαστε υπερβολικοί. Έγιναν κάποιες καλές κινήσεις μπροστά (χρειάζονται και άλλες). Αλλά, το σημείο αναφοράς ήταν η αμυντική βελτίωση. Ακόμη και οι 11 παίκτες να παίζουν άμυνα, η ποιότητα, τα χαρακτηριστικά και το μυαλό από το κέντρο και κάτω μετράνε. Η Ομόνοια άλλαξε ένα στόπερ, φέρνοντας προφανώς έναν κατώτερο και απέκτησε ένα κεντρικό χαφ που θέλει χρόνο να μπει γερά στην ομάδα. Άλλη μία κακή εκτίμηση, άκρως ενδεικτική των πραγμάτων. Η ισοπαλία (και κυρίως η εικόνα) με την Καρμιώτισσα το επιβεβαίωσαν. Δεν είναι η απώλεια με 34 αγωνιστικές μπροστά, αλλά η επανάληψη που προβληματίζει.
Δίπλα σε όλα αυτά η Ομόνοια είχε και τα εξωαγωνιστικά. Το 2021 ήταν η υπόθεση Δασάκι. Το 2022 προέκυψε σήριαλ Λοΐζου (σε μία θέση που ήταν ήδη λειψή), το 2023 το διοικητικό σοκ με την προσωρινή αποχώρηση Παπασταύρου.
Τέλος κοινό σημείο κάποιες καλές βραδιές στην Ευρώπη με Αντβέρπ (το 4-2), Γάνδη και φέτος με Μίντιλαντ (το 1-0) προκαλούσαν ευφορία και μάλλον αποπροσανατόλιζαν. Τα πραγματικά δεδομένα φάνηκαν στους ομίλους (κακός απολογισμός διετίας, χωρίς νίκη και 8 ήττες) και στην προ ημερών κατάρρευση στην Δανία.
Γράψαμε χθες και για τη νοοτροπία στο γήπεδο. Πολύ συχνά προβληματική και ευμετάβλητη. Μία σύγκριση με την αγωνιστική αρμονία του 19-20 και του 20-21 (όταν έκαιγε η μπάλα) αρκεί να καταδείξει τη διαφορά. Κοντολογής η Ομόνοια δεν αξιοποίησε 3 φορές το μομέντουμ. Της αύρας του τίτλου του 2021 και των σωσιβίων από τα 2 κύπελλα και ιδού που βρίσκεται. Αν θα αλλάξει τροπάριο έστω και τώρα, θα φανεί.
Ολοκληρώνοντας θα σταθούμε στον Σταύρο Παπασταύρου. Έκανε πάρα πολλά και πέτυχε πολλά. Επένδυσε χρόνο και χρήμα. Θα επενδύσει και άλλο. Μήπως ήρθε η ώρα να επενδύσει και λίγο παραπάνω στην διοικητική πτυχή και να πάψει να αδικεί και τον εαυτό του; Είναι προφανές ότι κάτι πάει λάθος.
