Αφού δεν το είπε (δημόσια) ο Αλεκσέι Σπιλέβσκι, ας καταγραφεί εδώ: Η διαφορά στην απόδοση ήταν η μέρα με τη νύχτα.
Όσο… χειμαρρώδης ήταν ο Άρης στο 2-0 επί του Απόλλωνα, τόσο… μπλοκαρισμένος εμφανίστηκε στο 1-0 επί της Ομόνοιας.
Το άγχος αφαίρεσε το μεγαλύτερο μέρος της απλότητας και της ταχύτητας που χαρακτηρίζει το παιχνίδι της «ελαφράς ταξιαρχίας». Φυσιολογικό και κατανοητό.
Το παράδοξο θα ήταν να μην επηρεαστεί μια ομάδα που προ διετίας έπαιζε στη β’ κατηγορία από το γεγονός ότι ευρίσκεται μια ανάσα από το παρθενικό πρωτάθλημα της ιστορίας της.
Κατά κανόνα, ωστόσο, οι τελικοί δεν (είναι για να) παίζονται. Οι τελικοί (είναι για να) κερδίζονται. Και ο Άρης κέρδισε τον πρώτο από τους δύο δικούς του. Πόσο κρίσιμο είναι καταδεικνύεται από το γεγονός ότι πλέον αύξησε τις πιθανότητες να μη χρειαστεί να δώσει τον δεύτερο.
Η ομάδα του Αλεκσέι Σπιλέβσκι δεν θα χανόταν, ακόμη κι αν στραβοπατούσε κόντρα στην Ομόνοια. Όσα όμως κέρδισε, καταδεικνύουν τη σημασία της επικράτησής της.
Πλέον ο μοναδικός τρόπος να χάσει τον τίτλο είναι στην… ισοβαθμία. Και για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να ηττηθεί με διαφορά δύο τερμάτων. Ο Άρης δεν έχει μείνει με άδεια χέρια εδώ και 16 αγωνιστικές (μεγαλύτερο σερί ομάδας στη σεζόν), ενώ και οι τρεις ήττες του ήλθαν στο γκολ…
Έχει πιστωθεί ήδη την κορυφαία σεζόν στην ιστορία του, την κορυφαία συγκομιδή στα τρέχοντα πλέι οφ, την κορυφαία διαφορά τερμάτων, καθώς και την πρωτιά στην ειδική βαθμολογία του Top6.
Ακόμη κι αν δεν αναδειχθεί πρωταθλητής την Κυριακή, τι στ’ αλήθεια έχει να φοβάται σε αγωνιστικό επίπεδο από έναν ενδεχόμενο «τελικό» τίτλου στο ΓΣΠ;
