Για πρώτη φορά μετά από μια τετραετία η Πάφος FC ολοκλήρωσε μια αγωνιστική περίοδο δίχως νίκη απέναντι στον ΑΠΟΕΛ.
Το 1-1 στο «Στέλιος Κυριακίδης» για την έβδομη αγωνιστική των πλέι οφ δεν επέτρεψε στους «γαλάζιους» να κλείσουν την απόσταση από την προπορευόμενη τριάδα της βαθμολογίας και, αν δεν δυσχέρανε, σίγουρα δεν διευκόλυνε την προσπάθεια για την παρθενική έξοδο στην Ευρώπη.
Η ομάδα του Μίτσελ Σαλγάδο ήταν η πιο δραστήρια και διεκδικητική σχεδόν σε όλο το διάστημα που το παιχνίδι παιζόταν επί ίσοις όροις. Δηλαδή μέχρι την αποβολή του Ζουνίνιο (35’) και μετά την αποβολή του Καρώ (69’).
Τι θα συνέβαινε, αν δεν είχε αριθμητικό μειονέκτημα για 40 λεπτά, ουδείς μπορεί να εκτιμήσει με σιγουριά. Αν όμως γίνει μια αποτίμηση του αποτελέσματος με μια γενναία διάθεση αυτοκριτικής, τότε δεδομένα η αποτυχία κατάκτησης των τριών βαθμών θα αποδοθεί στη δεύτερη κίτρινη του Ζουνίνιο και στη φάση της ισοφάρισης.
Και στη μία και στην άλλη περίπτωση οι «γαλάζιοι» έδωσαν δώρα υπερβολικά φθηνά -τόσο για την κρισιμότητα της χρονικής περιόδου όσο και για το επίπεδο, στο οποίο θέλουν να εδραιωθούν.
Μετά το γρήγορο προβάδισμα με τον Παλάσιος και αγωνιζόμενη στην έδρα της μ’ έναν ψυχολογικά και αγωνιστικά «πληγωμένο» αντίπαλο η Πάφος FC είχε όλες τις προϋποθέσεις για τη νίκη που θα αύξανε ουσιαστικά τις πιθανότητές της ακόμη και για τη δεύτερη θέση.
Ότι όχι απλώς δεν τις αξιοποίησε, αλλά τις… τορπίλισε μένοντας στην ισοπαλία ενδέχεται να έχει ένα πανάκριβο τίμημα: το προσπέρασμα της πιο «χρυσής» ευκαιρίας της για καπάρωμα ευρωπαϊκού εισιτηρίου.
