Το 4-0 επί της ΑΕΚ πριν τη διακοπή ήταν εκκωφαντικό -και μεθυστικό. Το 1-0 επί του Απόλλωνα μετά τη διακοπή ήταν ζόρικο, αλλά το πιο ισχυρό τεκμήριο της δυναμικής του Άρη.
Προ διετίας η «ελαφρά ταξιαρχία» πάλευε για την άνοδό της. Ήταν ένα… ασανσέρ μεταξύ των κατηγοριών. Είχε μια δράκα οπαδών και ουδεμία εξοικείωση με καταστάσεις πίεσης, όπως το πλασάρισμα στην πρώτη εξάδα, η έξοδος στην Ευρώπη, η διεκδίκηση τίτλων.
Όλα αυτά ούτε αγοράζονται ούτε αλλάζουν εν μια νυκτί. Εδώ και ένα χρόνο, ωστόσο, ο Αλεκσέι Σπιλέβσκι και η ομάδα του αλλάζουν -κατά κανόνα επιτυχώς- όσα περισσότερα μπορούν από εκείνα που αλλάζουν.
Λίγους μήνες πίσω, ο Άρης ένα παιχνίδι όπως το αποψινό με τον Απόλλωνα θα το είχε χάσει. Πώς; Αντιδρώντας σπασμωδικά και βεβιασμένα στην έντονη πίεση του αντιπάλου που δεν τον άφηνε να αναπτυχθεί, τον έβγαζε εκτός ρυθμού και εκτός της ζώνης άνεσής του.
Θα επιχειρούσε πάση θυσία, αλλά… άγαρμπα να επιτεθεί και αφήνοντας εκτεθειμένα τα μετόπισθέν του θα το πλήρωνε με (αντίπαλο) γκολ. Ένα έργο που στην «ελαφρά ταξιαρχία» το έχουν δει να επαναλαμβάνεται πλειστάκις και να τους αφήνει παρακαταθήκη οδυνηρές απώλειες βαθμών και εμπειρίες.
Απόψε, όμως, απέναντι στην πιο φορμαρισμένη ομάδα των περασμένων εβδομάδων η ομάδα του Σπιλέβσκι δεν έχασε. Νίκησε. Κρατώντας, όπως και κόντρα στην ΑΕΚ, ανέπαφη την εστία της. Γιατί; Διότι διεύρυνε την γκάμα των επιλογών της. Και πλέον (έμαθε και μαθαίνει να) μπορεί κι αλλιώς…
Όταν κατάλαβε ότι δεν της βγαίνει το (σύνηθες) ορμητικό επιθετικό παιχνίδι, δεν πανικοβλήθηκε. Σιγούρεψε τα μετόπισθέν της, επιχείρησε να απορροφήσει το μεγαλύτερο μέρος της πίεσης και περίμενε. Η τεράστια διπλή επέμβαση του Άλβες στα σουτ των Ντιγκινί και Βα ήταν το σινιάλο πως έπρεπε να αντιδράσει.
Και αντέδρασε! Από το 35’ άρχισε βαθμιαία να βρίσκει τον εαυτό της και -μολονότι η ανάπαυλα την έκοψε πάνω που έπιανε ρυθμό- συνέχισε από το ίδιο σημείο στο δεύτερο ημίχρονο. Όταν μάλιστα βρήκε και το 1-0, ουδέποτε κοίταξε πίσω.
Όσο ο Απόλλων ξεφούσκωνε, τόσο ο Άρης ανέβαινε και, αν είχε πιο καθαρό μυαλό, θα είχε βρει και άλλα τέρματα. Δεν τα βρήκε. Και εξακολουθεί να στερείται όλα όσα αναφέρθηκαν στην αρχή του κειμένου και τη φέρνουν σε μειονεκτική θέση έναντι των λοιπών μνηστήρων του τίτλου.
Αλλά η «ελαφρά ταξιαρχία» μοιάζει να έχει βρει πλέον ισορροπία -στο μυαλό και στο παιχνίδι της. Εντός των τεσσάρων γραμμών είναι εξαιρετικά συζητήσιμο, αν έχει να ζηλέψει κάτι από τον ανταγωνισμό. Αυτό, σε συνδυασμό με την απουσία του «πρέπει» στην κούρσα για τον τίτλο, την καθιστά πλέον πραγματικό κίνδυνο.
