Στην εποχή του βιομηχανοποιημένου ποδοσφαίρου τα βασικά ζητούμενα για κάθε πρωτάθλημα (λίγκα) είναι δύο. Ανταγωνιστικότητα και ποιότητα, ο συνδυασμός των οποίων εκτοξεύει το ενδιαφέρον -άρα και την εμπορικότητα του προϊόντος.
Η ποιότητα είναι ζόρικη επιδίωξη. Η καλλιέργεια ή ο εντοπισμός και η αγορά της κοστίζουν πολύ -σε χρόνο και σε χρήμα. Η ανταγωνιστικότητα, στον αντίποδα, είναι πιο εφικτός στόχος. Αν οι διοργανωτές και οι συμμετέχοντες δημιουργήσουν το κατάλληλο πλαίσιο, επιτυγχάνεται με σχετική άνεση και δίχως ιδιαίτερο κόστος.
Η άρτι ολοκληρωθείσα σεζόν απέδειξε το τελευταίο σκέλος. Μολονότι ΚΟΠ και σύλλογοι ούτε το επεδίωξαν ούτε το μεθόδευσαν, ο συνδυασμός του πρωταθλήματος 12 ομάδων με τα πέντε ευρωπαϊκά εισιτήρια και τον υποβιβασμό δύο σωματείων εξάλειψε την απουσία κινήτρων από την κορυφή μέχρι τον πυθμένα.
Κατά κοινή (και κατ’ επανάληψη) δημόσια παραδοχή όλων των συμμετεχόντων βιώσαμε το πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Η οριστικοποίηση του υποβιβασμού της ΠΑΕΕΚ ήρθε «βαθιά» μέσα στη β’ φάση του πρωταθλήματος, όλα τα υπόλοιπα κρίθηκαν στις τελευταίες δύο αγωνιστικές, ενώ η βαθμολογικά αδιάφορη Πάφος καθόρισε την έκβαση της κούρσας για το δεύτερο «βαρύτερο» ευρωπαϊκό εισιτήριο.
Και ενώ, έστω από… συγκυρία, βρήκαν μπροστά τους τη φόρμουλα της επιτυχίας (τουλάχιστον σε επίπεδο ανταγωνιστικότητας), οι ιθύνοντες αποφάσισαν να την… αγνοήσουν και να συνεχίσουν να πορεύονται με το μοντέλο της αδιαφορίας, ήτοι της επιστροφής στο πρωτάθλημα των 14 ομάδων.
Υπενθυμίζεται πως στις 15 Μαΐου 2020 σε σύσκεψη του Δ.Σ. της ΚΟΠ είχαν αποφασιστεί -κατόπιν ψηφοφορίας- τόσο η οριστική διακοπή του πρωταθλήματος εκείνης της σεζόν όσο και η αύξηση των ομάδων σε 14 από την περίοδο 2022/23.
Ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο λιγότερο και δύο ομάδες περισσότερες (όχι απλώς δημιουργούν, αλλά) εγγυώνται την ύπαρξη βαθμολογικά αδιάφορων ομάδων -ήδη από τα μέσα της σεζόν. Δεν πρόκειται για προφητεία, αλλά για ασφαλές συμπέρασμα βασισμένο στην ιστορική πραγματικότητα.
Είναι ακόμη μια απόδειξη ότι ο (τόσος) ανταγωνισμός απλά δεν… αντέχεται και πως το μακροπρόθεσμο κοινό καλό και συμφέρον δεν υπάρχει καν ως σκέψη (πόσο μάλλον ως προτεραιότητα) στον τρόπο που προσεγγίζουν τα πράγματα και λαμβάνουν αποφάσεις.
Συνεπώς, ό,τι απολαύσαμε από αληθινό, ατόφιο ανταγωνισμό, απολαύσαμε. Τέρμα το διάλειμμα, τα κεφάλια μέσα.
