Ήττα (βαριά) στο «αιώνιο». Δεύτερο γκρουπ. Αυτό δεν θα άλλαζε ακόμη και με νίκη, αλλά σφραγίστηκε με τον χείριστο τρόπο. Αν πάρουμε όλα τα κομμάτια της εξίσωσης, η Ομόνοια είναι άξια της μοίρας της και δίκαια πάει στο γκρουπ διαβάθμισης.
Το δίλεπτο 17’-18’ ήταν ίσως η αντανάκλαση όλης της της χρονιάς. Μία τεράστια ευκαιρία, ενδεικτική της αδυναμίας των πλείστων ποδοσφαιριστών της να στείλουν την μπάλα στο πλεκτό όταν η μπάλα καίει. Καπάκι το αδιανόητο λάθος, από τα πολλά (παρόμοια) φετινά που έφεραν το 1-0.
Αλλά ας πάμε και στο 3ο κομμάτι. Προσέξτε το timing. Ο Άρης προηγήθηκε. Σχεδόν αμέσως μετά η Ομόνοια κέρδισε πέναλτι για να ισοφαρίσει. Κακή εκτέλεση και χάσιμο τεράστιας ευκαιρίας. Από τον Μποτεάκ που για 1η φορά στην καριέρα του δεν ευστόχησε από τα 11 βήματα. Ενδεικτικό του «θολού» μυαλού και της έλλειψης συγκέντρωσης. Όχι μόνο του Γάλλου. Γενικώς. Η έλλειψη ηρεμίας και αυτοπεποίθησης συνοδεύουν τους «πράσινους» από την αρχή της χρονιάς.
Νέα απόδειξη για εικόνα-κατάντια το πως δέχτηκε δύο απανωτά γκολ στις αρχές της επανάληψης. Το πως κατάφερε να δεχτεί 4ο γκολ, όταν πήρε ελαφρώς τα πάνω της μετά το 3-1. Και πάει λέγοντας, με αποκορύφωμα το 2ο χαμένο πέναλτι.
Η εξάδα δεν χάθηκε φυσικά απόψε. Χάθηκε προ πολλού. Απλά μπροστά στον κόσμο της που ήταν ο μόνος συνεπής, απέδειξε ότι είναι μία ομάδα με τεράστια προβλήματα. Που εμφανίζονταν στην πορεία το ένα μετά το άλλο. Με κάποια σημάδια από πέρσι, που δεν ελήφθησαν υπόψη. Με κάκιστη εκτίμηση δυνατοτήτων και επιπέδου το Καλοκαίρι. Με κραυγαλέες αδυναμίες που έβγαιναν σε… παράταξη σε όλη τη χρονιά, αλλά κάποιοι (όλοι δηλαδή) αρνούνταν να τις παραδεχτούν και να προσπαθήσουν τουλάχιστον να τις διορθώσουν Ασήκωτες οι ευθύνες.
Με τέτοια εικόνα, φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο η Ομόνοια να κατακτήσει το κύπελλο. Αλλά έτσι και αλλιώς, με στόχο ή χωρίς η σεζόν στέλνει τους «πράσινους» πολλά χιλιόμετρα πίσω.
