Η είσοδος της Ομόνοιας στην 6άδα φαντάζει όλο και πιο δύσκολη. Δεν είναι μόνο η βαθμολογία. Είναι η εικόνα που εκπέμπει. Αρκεί και μόνο για να αναδειχτεί το μέγεθος της αποτυχίας στη φετινή χρονιά. Η είσοδος σε ευρωπαϊκό όμιλο για 2η χρονιά δεν σώζει την κατάσταση. Η πόρτα για όμιλο ήταν ορθάνοιχτη για τις πρωταθλήτριες και η Ομόνοια πήρε το λιγότερο... Και αυτό λόγω Φαμπιάνο... Ίσως αυτή η πόρτα, μαζί με το νέκταρ του πρωταθλήματος να έφεραν τον εφησυχασμό και την υπερεκτίμηση.
Αυτή τη στιγμή η Ομόνοια είναι ένα "κακό αντίγραφο" των δύο προηγουμένων σεζόν. Και για το οποίο "αντίγραφο" υπάρχουν συνολικές ευθύνες. Που κατανέμονται ανάλογα. Όσα περισσότερα εύσημα πήραν πέρσι και πρόπερσι τα 4 μέρη, τόση είναι και η ευθύνη τους φέτος. Κατά σειρά λοιπόν, Χένινγκ Μπεργκ, ποδοσφαιριστές, ομάδα προγραμματισμού και Διοίκηση...
Μπορούμε να καταγράψουμε πάρα πολλά ισχυρά σημεία της διετίας 19-21. Σωστός προγραμματισμός (λόγω σωστής συνεργασίας και καταμερισμού εργασίας στο τμήμα), διόρθωση (ή έστω προσπάθεια διόρθωσης) εκεί που κάτι πήγε λάθος. Ομάδα δεμένη, σταθερή, με εξαιρετική κυκλοφορία. Καλή φυσική κατάσταση, άψογη διαχείριση των νεαρών ώστε να σηκώνουν το ανάλογο βάρος. Σχεδόν ιδανική αμυντική συμπεριφορά, λίγα λάθη , καθαρό μυαλό. Επινοήσεις από τον προπονητή στα δύσκολα. Το μοντέλο με Λέσιακς, η αξιοποίηση του Ασάντε, η κίνηση με τον Λοϊζου σε θέση 10. Δυσκολευόμαστε να βρούμε έστω και ένα σημείο να εμφανίζεται και φέτος.
Είχε αδυναμίες η Ομόνοια; Φυσικά... Εύκολο γκολ, ένα σύγχρονο φορ, μία τουλάχιστον επιπλέον επιλογή σε δημιουργικό παίκτη πίσω από τον φορ. Ζόρια απέναντι σε ομάδες με ταχύτητα. Και βέβαια οι στατικές μπάλες. Διορθώθηκε τίποτα από όλα αυτά; Ούτε μία... τελεία...
Οπότε ο συνδυασμός των δύο απέφερε την φετινή εικόνα και πορεία.
Αν το καλοκαίρι έγιναν λάθος εκτιμήσεις, μπορεί κάποιος να βρει ελαφρυντικά. Τώρα όμως; Το γεγονός ότι η Ομόνοια μπήκε στο κρισιμότερο στάδιο της σεζόν χωρίς να ενισχυθεί είναι αδικαιολόγητο. Σε μία φάση που ήξερε εκ των προτέρων ότι είναι η ομάδα που είχε την περισσότερη (λόγω Ευρώπης) καταπόνηση.Την στιγμή που ήταν γνωστό ότι θα έχανε δύο (για την απουσία Ουζόχο υπάρχει η επιστροφή Φαμπιάνο) πολύ σημαντικούς παίκτες στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής. Την ώρα που τραυματισμοί και... Covid 19, είναι στην ημερήσια διάταξη..Το "αν βρούμε καλύτερους παίκτες" δεν πείθει. Είναι μία από τις ατάκες του προπονητή που στην φετινή σεζόν (σε αντίθεση με την διετία) δεν αρέσουν.
Υπάρχει και ευθύνη της διοίκησης. Πιθανότατα και αυτή παρασύρθηκε από την επιτυχία και δεν προσπάθησε να σπρώξει για να γίνει το καλό καλύτερο. Ως "εποπτική" αρχή έπρεπε να είναι πιο αποφασιστική και να ζητά εξηγήσεις και καλύτερες λύσεις στην ώρα τους.
Επειδή πάντα στην λέξη κριτική, μπαίνει και αυτή του "μηδενισμού" θα πούμε το εξής. Κανένας δεν αφαιρεί τα όσα πέτυχαν μέχρι τον Αύγουστο ο Μπεργκ και οι παίκτες του. Ούτε και αμφιβάλλει ότι ο Παπασταύρου και οι συνεργάτες του σε όλα τα επίπεδα, αναμόρφωσαν το "τριφύλλι". Οι βάσεις και η μαγία δεν χάθηκαν. Πρώτα από όλα όμως αδικούν τον εαυτό τους και το έργο τους.
