Γιατί η Ομόνοια δεν είναι παραγωγική; Γιατί δεν είναι καλή όσο πέρσι και πρόπερσι; Γιατί αντί να ανέβει άλλο ένα επίπεδο, λες και επέστρεψε σε αυτά προ τριετίας. Ερωτήματα λογικά. Αλλά μήπως λογική είναι και η απάντηση τους;
Από την αρχή της σεζόν τα καμπανάκια κτυπάνε. Με Ντιναμό (η Ομόνοια αποκλείστηκε πολύ εύκολα), με Φλόρα, με Αντβέρπ (το κατευναστικό 120 λεπτών στο Βέλγιο) με Δόξα (όπου η ανατροπή και ο απόηχος έκρυψαν κάτω από το χαλί την κακή εμφάνιση). Η συντριβή από την Καραμπάχ που αντιμετωπίστηκε δημόσια ελαφρά τη καρδία.
Η εμφάνιση με την ΠΑΕΕΚ ήρθε να δείξει όλη την γύμνια και η ήττα από την Ανόρθωση να διαλύσει την ψευδαίσθηση ότι στα μεγάλα ματς η Ομόνοια είναι διαφορετική.
Γιατί η ομάδα δεν δημιουργεί. Υπάρχουν αμέτρητοι λόγοι...
1. Η τεχνική ηγεσία εμμένει να βασίζεται στο μοντέλο με την ισχύ στην αριστερή πλευρά και τον Λέζιακς. Μοντέλο που έχει "καεί" εδώ και καιρό, από τον Μάρτιο και που λειτουργεί ορθά σποραδικά. Γιατί οι αντίπαλοι στήνονται με τέτοιο τρόπο που το αντιμετωπίζουν. Γιατί ο Ζόρντι (μαρκάρεται ασφυχτικά) δεν έχει πια την φρεσκάδα (λόγω και υπερβολικής χρησιμοποίησης) και γιατί δεν υπάρχει πια ο Τιάγκο που με το μυαλό του και την κίνηση του άνοιγε χώρους. Από την εξίσωση λείπει και ο Ασάντε. Γνωστά δεδομένα που δεν αντιμετωπίστηκαν.
2. Ο Μπεργκ προσθέτει όλο και περισσότερο συντηρητισμό στο πλάνο. Σε μονάδες, με τρία κεντρικά χαφ με ελάχιστη επιθετική τάση (Μπασιρού και Μιξ μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα σε ένα ορθολογιστικό πλάνο) και μοντέλο (πέραν του δέοντος οριζόντιο και στατικό ποδόσφαιρο).
Με ΠΑΕΕΚ και Ανόρθωση, η Ομόνοια έπασχε δημιουργικά.. Και το ότι με ίδιο μοντέλο κέρδισε τον Απόλλωνα δεν λέει πολλά. Και εκεί 3 φάσεις έφτιαξε. Απλά σκόραρε και κέρδισε. Θα σταθούμε και σε κάτι άλλο που είναι ενδεικτικό στην τάση της τεχνικής ηγεσίας.
Νικόλας Παναγιώτου... Ο Μπεργκ τον εμπιστεύτηκε και δικαιώθηκε. Εξαιρετικά εξελίξιμος και ταλαντούχος στόπερ. Όχι όμως κεντρικό χαφ ειδικά την ώρα που η Ομόνοια πρέπει να επιτεθεί για να ανατρέψει σκορ.
3. Κεφάλαιο Λοϊζου. Ταλεντάρα ο μικρός αλλά έχει πέσει στους ώμους του πολύ περισσότερη ευθύνη από όση θα έπρεπε. Δεν μπορεί στα 18 του να είναι ο ηγέτης της ομάδας. Και κυρίως είναι ανεξήγητο να μεταφέρεται τελευταία στην αριστερή πλευρά, όταν έκανε την έκρηξη του παίζοντας σαν δεξί εξτρέμ ή πίσω από τον επιθετικό.
4. Τζιωνής, Παπουλλής, Ιγιάγι. Τρεις παίκτες με ικανότητα στο κάθετο παιχνίδι. Παίζουν ελάχιστα, δεν μπορούν να πιάσουν ρυθμό, γενικά η διαχείριση τους δεν βοηθά. Την ίδια ώρα ο Ζαχαρίου έπεσε υπερβολικά νωρίς στα βαθιά.
Στην εξίσωση και ο Ντούρις. Αποφασίστηκε να φύγει 30η Αυγούστου. Μα πως να φύγει; Έμεινε, δουλεύει, ξελάσπωσε με την Δόξα και πήρε συγχαρητήρια από τον Μπεργκ. Αλλά βασικά είναι απενεργοποιημένος, την ώρα που η Ομόνοια πάσχει στην κορυφή της επίθεσης.
5. Με όλα αυτά η Ομόνοια δεν μπορεί να επιτεθεί ορθόδοξα, δεν βάζει παίκτες ανάμεσα στις γραμμές του αντιπάλου (δεν έχει και κίνηση χωρίς την μπάλα), δεν βάζει παίκτες στην περιοχή. Και την ίδια στιγμή, παρόλα αυτά, η συνοχή των γραμμών της σπάει συχνά όταν χαθεί η μπάλα και αμέσως δημιουργείται όλο και πιο συχνά θέμα στην οπισθοφυλακή.
6. Στατικές μπάλες. Η διέξοδος όταν μία ομάδα έχει θέματα στην επίθεση. Η Ομόνοια συνεχίζει να είναι πρακτικά ακίνδυνη για 3η συνεχόμενη χρονιά. Ούτε καλά κτυπήματα, ούτε κομπίνες.
Μπορούν να γραφτούν πολλά ακόμη. Προγραμματισμός, προετοιμασία, τραυματισμοί, αλλά η ουσία είναι το σήμερα και οι παρόντες. Τα προβλήματα εμφανίστηκαν νωρίς, τα καμπανάκια έγιναν καμπάνες και όλες (εκ των εμφανίσεων και αποτελεσμάτων) οι επινοήσεις για διόρθωση άργησαν, απέτυχαν και μάλλον χειροτέρεψαν την εικόνα.
Ο Μπεργκ δεν έχει όλη την ευθύνη για την αδιανόητη κατρακύλα, αλλά φέρει την μεγαλύτερη. Όπως ακριβώς πήρε (δίκαια) το μεγαλύτερο μερίδιο στις μεγάλες επιτυχίες. Το πλέον σημαντικό και ανησυχητικό; Ο Νορβηγός στην συνέντευξη Τύπου μιλούσε για αισιοδοξία, αλλά δεν φαινόταν αισιόδοξος. Η γλώσσα του σώματος (και προσώπου) προπονητή και παικτών εκπέμπει απογοήτευση. Λογικά δε ομιλούντες η υγεία των αποδυτηρίων δοκιμάζεται...
