Όταν ο Γιάννης Αναστασίου αναλάμβανε την Ομόνοια, ήξερε πως είχε πολλά προβλήματα να αντιμετωπίσει. Αλλά είναι ξεκάθαρο πως ο Ελλαδίτης κόουτς βρέθηκε ενώπιον ίσως των χειροτέρων συνθηκών που θα μπορούσε να βρει ένας προπονητής που αναλαμβάνει στα μέσα της περιόδου.
Το ότι ανέλαβε μία ομάδα που δεν έκτισε ο ίδιος, είναι το λιγότερο, αυτό ισχύει για όλους. Τα επιπλέον, είναι το θέμα. Η ομάδα δεν στελεχώθηκε σωστά, δεν έκανε σωστή προετοιμασία στην κατεύθυνση της ομοιογένειας, δούλεψε σε λάθος αγωνιστικό πλάνο και το χειρότερο, έκανε κάκιστη ετοιμασία από άποψης φυσικών δυνάμεων. Άρα ο Αναστασίου ανέλαβε μία ομάδα αδούλευτη, με έλλειψη ποιότητας και αγύμναστη. Χωρίς μάλιστα να ξέρει, πόσους και ποιους παίκτες θα έχει υγιείς την προηγούμενη του αγώνα, αφού οι τραυματισμοί είναι σύνηθες φαινόμενο και προκύπτουν ανά πάσα στιγμή. Αυτό μάλιστα επηρεάζει και τον μετεγγραφικό σχεδιασμό, με πιο τρανό παράδειγμα τον τραυματισμό Χριστοφή, ειδικά σε μία θέση που η Ομόνοια πονάει.
Ο Ελλαδίτης κόουτς έχει να διαχειριστεί μία ιδιάζουσα κατάσταση. Οι αποφάσεις του δεν θα είναι εύκολες και θα έχουν σίγουρα ρίσκο, αλλά πρέπει να έχουν συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ποια θέση θα πάρει τελικά η Ομόνοια στη χρονιά, ελάχιστη σημασία έχει σήμερα. Ακόμη και για λόγους πρεστίζ. Αγωνιστικά, η ομάδα έχει συγκεκριμένο ταβάνι και δεν είναι ψηλό, όση δουλειά και να γίνει, όσο καλές (για την εποχή) και αν είναι οι μετεγγραφές. Το έχουμε ξαναπεί, η χρονιά της Ομόνοιας χάθηκε από την ημέρα της 1ης προπόνησης (ίσως και νωρίτερα) και όχι μετά τα πρώτα αποτελέσματα. Ο Αναστασίου, μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες θα πρέπει, διορθώνοντας συνεχώς τα πράγματα (υπάρχει κάποια πρόοδος και υπό τις περιστάσεις κάποια λάθη είναι λογικά) στο μάξιμουμ δυνατό), για να βγει υποφερτά η χρονιά, να μετρήσει με ελάχιστα περιθώρια λάθους (ουδείς αλάνθαστος), πως θα μεταβεί στην επόμενη. Να αποφασίσει πόσα πράγματα μπορεί να κουβαλήσει από μία καταστροφική περίοδο. Εδώ να δείτε δυσκολία.
