Το γνωστό λαϊκό τραγούδι του Χρήστου Κυριαζή θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί τη σύνοψη της τρέχουσας περιόδου για τον ΑΠΟΕΛ και συνάμα την προμετωπίδα της επόμενης.
Οι «γαλαζοκίτρινοι» εισήλθαν με μεγάλες βλέψεις και φιλοδοξίες στη σεζόν 2020/21, ωστόσο ούτε σε ένα σημείο της δεν έπεισαν ότι είχαν τα εφόδια (αγωνιστικά και ψυχολογικά) για να τις υλοποιήσουν.
Η Ευρώπη «τέλειωσε» τον Οκτώβριο, το πρωτάθλημα τον Φεβρουάριο, το κύπελλο τον Απρίλιο. Ό,τι κι αν επιχείρησαν (σε επίπεδο τακτικής και στελέχωσης) οι Μαρίνος Ουζουνίδης, Μικ ΜακΚάρθι και Σάββας Πουρσαϊτίδης, δεν αποδείχθηκε αποτελεσματικό και κατέδειξε τη σοβαρά λανθασμένη εκτίμηση -εντός και πέριξ του Αρχαγγέλου- για την αληθινή δυναμική του συνόλου.
Οι αποκλεισμοί των Απόλλωνα και Ομόνοιας και το πιο «νοικοκυρεμένο» παιχνίδι υπό τον Πουρσαϊτίδη γέννησαν την ελπίδα για σώσιμο της παρτίδας μέσω της κατάκτησης του κυπέλλου και έξοδο στην Ευρώπη, αλλά οι αναμετρήσεις με την Ανόρθωση αποτέλεσαν μια οδυνηρή υπενθύμιση της πραγματικότητας -και μια ανώμαλη προσγείωση σε αυτήν.
Αλλά και στον επιχειρούμενο σχεδιασμό της νέας σεζόν είναι εμφανής η διαφορά ανάμεσα στην επιθυμία και στη δυνατότητα. Διοίκηση και τεχνικό επιτελείο θα προχωρούσαν ευχαρίστως σε ριζική αναδόμηση του ρόστερ, ωστόσο είναι αντιμέτωπες τόσο με το ταμειακό έλλειμμα (που δυσχεραίνει σημαντικά τη λύση συμβολαίων) όσο και με το αντίστοιχο σε δέλεαρ, αφού -σε αντίθεση με τα περασμένα χρόνια- δεν μπορούν να προσφέρουν ούτε παχυλούς μισθούς ούτε συμμετοχή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Τούτων δοθέντων οι «γαλαζοκίτρινοι» δεν έχουν πληθώρα επιλογών: θα πρέπει είτε να κοντύνουν τα «θέλω» τους είτε να επιχειρήσουν να μεγαλώσουν τα «μπορώ» τους -ή και τα δύο μαζί. Η απόφαση για το τι θα πράξουν θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό και την πορεία τους την ερχόμενη αγωνιστική περίοδο.
