Η έννοια της λέξης μπορεί να πέφτει λίγο βαριά στην προκειμένη περίπτωση, αλλά η προβολή και το μέρισμα στην πορεία τίτλου που λαμβάνει ο Νιγηριανός διεθνής απέχουν από την συμβολή του. Η εξήγηση υπάρχει. Όταν ο απέναντι (λέγε με Λέσιακς) κάνει πράγματα και θαύματα, είναι λογικό καταρχήν το παιχνίδι της ομάδας να βαραίνει αριστερά. Άρα αυτόματα η επιθετική δράση, που συνήθως μένει αποτυπωμένη στο μυαλό όλων είναι μειωμένη για τον Σεχού.
Ακόμη και όταν οι αντίπαλες ομάδες προσπαθούν να φράξουν με την τακτική τους το πεδίο του Λέσιακς, ο Τσέχος μένει ψηλά, οπότε ο Νιγηριανός μένει λίγο πίσω για να καλύψει. Από την άλλη αν δει κάποιος προσεκτικά τα ματς, δεν είναι λίγες οι φορές που βγήκε στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας και πέρασε καλές μπαλιές στο κουτί. Απλά δεν κατέληξαν σε γκολ, οπότε ο Σεχού δεν κατέγραψε και ασίστ, άλλη μία πλευρά του αγώνα που μένει στην μνήμη.
Αυτά που σβήνονται (δυστυχώς) άμεσα από το μυαλό του κόσμου είναι τα τάκλιν, οι καλύψεις, οι αποτελεσματικές παρεμβάσεις. Από αυτές να φάνε και οι κότες για τον Σεχού. Που είναι άριστος αμυντικά (καλύτερος βέβαια από τον Λέσιακς), σε πράξη και τοποθέτηση. Έβγαλε άμυνες, όπως εκείνη απέναντι στον πρόσφατο αγώνα με τον Ολυμπιακό που πρέπει να διδάσκονται σε σεμινάρια. Τα λάθη σπανίζουν, δυσκολεύομαι να θυμηθώ κάποιο πέρα από την πάσα στον Μαέ στο ντέρμπι με την ΑΕΛ.
Οπότε μιλούμε για μία υπεροπολύτιμη μονάδα και χωρίς αμφιβολία μια επιτυχημένη μετεγγραφή. Αλλά και για ένα παίκτη που αν κληθεί μπορεί να δώσει λύσεις και σαν κεντρικός μέσος. Εξίσου καλά για να μην πούμε και καλύτερα από ότι στο δεξί άκρο της άμυνας.
