Πριν 2 χρονιές, σεζόν 18-19, ακούσαμε τα περί ενός 15χρονου εξαιρετικού ταλέντου στην Ομόνοια. Τον είδαμε τον Λοΐζου και σε τρία ματς για συνολικά 15 λεπτά στα τέλη της σεζόν σε εκείνη την ομάδα-τραγωδία των «πρασίνων». Οπότε, τι συμπέρασμα να βγάλεις.
Ο Μπεργκ τον ρίχνει για 2-3 λεπτά στον διαδικαστικής υφής επαναληπτικό κυπέλλου με την Δόξα πέρσι τον Φεβρουάριο. Τρεις μέρες μετά τον ξαναβάζει κόντρα στην Ένωση στο 83’. Και λίγο μετά βλέπουμε την κίνηση και το εξαιρετικό του γκολ. Θυμάμαι τον Τάκη Αντωνίου να σχολιάζει σε τηλεοπτική εκπομπή λέγοντας πως από την όλη ενέργεια και μόνο καταλαβαίνεις πως σε αυτό τον νεαρό υπάρχει κάτι το ξεχωριστό.
Η σεζόν 19-20 διακόπηκε, το αν και πόσο θα αγωνιζόταν άλλο ο Λοΐζου δεν το ξέρουμε. Στην τρέχουσα χρονιά λογικά όλοι τον υπολογίζαμε ως μία επιλογή στο βάθος του πάγκου υπό κανονικές συνθήκες και πρώτης γραμμής στο μεγάλο ροτέισιον (με τους νεαρούς) του Μπεργκ στην αρχή της χρονιάς. Κάπως έτσι ήταν σε πρωτάθλημα και Ευρώπη μέχρι τον Δεκέμβριο...
Σταδιακά όμως ο Λοΐζου παίρνει παραπάνω χρόνο, σταδιακά και με όλους διαθέσιμους μπαίνει 11άδα, μονιμοποιείται και πάει και βήματα παραπάνω. Αναλαμβάνει μεγάλο μέρος στην οργάνωση και δημιουργία, με αποκορύφωμα το ματς με την ΑΕΛ, στο οποίο ήταν ο ηγέτης της ομάδας στο γήπεδο.
Λοιπόν με ντρίμπλα ικανή να... κόψει τη μέση όποιου αμυντικού βρεθεί μπροστά του. Ευχέρεια να κινείται σε κλειστό χώρο. Κάθετες πάσες-ξυράφι είτε είναι στα 5 μέτρα, είτε στα 20. Αυτοπεποίθηση, σε κάποιες περιπτώσεις αγωνιστικό θράσος. Στο ρεπερτόριο μπαίνει και η αμυντική του συμπεριφορά που βελτιώνεται ραγδαία. Προσθέστε και μία κουλτούρα νικητή. Δεν τον παίρνει από κάτω, όταν δέχεται συνεχόμενα δυνατά φάουλ και δεν «ξεφεύγει» εύκολα. Πέτυχε την γκολάρα κόντρα στην ΑΕΛ και ενώ συμπαίκτες του ήθελαν να κάνουν χάι-φάιβ κ.λπ. αυτός φώναζε «πάμε-πάμε»…
Όλα αυτά από ένα 17χρονο που παίζει λες και έχει 4-5 χρόνια καριέρας. Και αναρωτιέται κανείς τι έχουμε τελικά μπροστά μας. Προφανώς ένα ταλέντο μοναδικό, το καλύτερο που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Έναν παίκτη που προοδεύει και ωριμάζει με απίστευτη ταχύτητα. Μέσα σε 3-4 μήνες ανέβηκε δύο επίπεδα σε κάθε τομέα, τεχνικό, τακτικό, πνευματικό. Έναν νεαρό που λογικά όχι απλά θα ξεφύγει από τα περιθώρια του κυπριακού πρωταθλήματος, αλλά μπορεί να κάνει σημαντική καριέρα εκτός συνόρων.
Ο καθένας μπορεί να υποθέσει που είναι το ταβάνι του, αλλά λογικά ομιλούντες μιλούμε για πολύ ψηλοτάβανη περίπτωση. Προς το παρόν για τον Λοΐζου μάλλον ισχύει ο φοβερός στίχος του μακαριστού Μαχαιρίτσα «να δεις τι σου ‘χω για μετά»...
