Στο Τσίρειο σφραγίστηκε οριστικά η μοίρα της Ομόνοιας. Μπορούσε να την άλλαζε, αν είχε άλλη κατάληξη ο αγώνας με την ΑΕΛ; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Μέχρι το 27' όταν είχε προηγηθεί και τη γλύτωσε στο πέναλτι, όλα καλά. Από την ώρα που έμεινε με 10 (αδικαιολόγητος ο Κατελάρης), με δεδομένες τις αδυναμίες της, το πρόβλημα φυσικής κατάστασης και απέναντι σε μία πιο καλή ομάδα, η ήττα ήρθε φυσιολογικά. Παραπάνω κριτική δεν χρειάζεται. Μετράνε μόνο οι αριθμοί.
Έντεκα αγώνες, δεκατρείς βαθμοί κερδισμένοι, 20 χαμένοι. Απολογισμός που προκαλεί απελπισία. Και παρόλο που υπολείπονται τα 2/3 του πρωταθλήματος, βασικά έμεινε από τώρα εκτός στόχου. Γιατί όσο και αν η εξάδα είναι εφικτή , η συμμετοχή της (αν προλάβει να μπει) θα είναι για λόγους αξιοπρέπειας, "παρηγοριά στον άρρωστο" δηλαδή. Προς το παρόν, όσο και αν ακούγεται "περίεργο", έχει και την έγνοια να ανοίξει αποστάσεις από τις ομάδες που ακολουθούν. Αυτή είναι η μέχρι σήμερα τραγική ιστορία της Ομόνοιας. Όσο και αν την σουλούππωσε ο Αναστασίου, το επίπεδο της παραμένει μακρά από τις πιο συγκρατημένες απαιτήσεις. Ο Ελλαδίτης δεν φέρει καμία ευθύνη φυσικά. Η ευθύνη του αφορά μόνο το πως θα διαχειριστεί το υφιστάμενο ρόστερ, τη μετεγγραφική περίοδο, την τροχιά μέχρι το Μάιο και από τον Δεκέμβριο την επόμενη χρονιά. Κατάντια! Θα πει κάποιος υπάρχει και το κύπελλο. Με τη σημερινή εικόνα και αυτό φαντάζει ουτοπικό.
