Όταν δεν μπορείς να κερδίσεις, καλύτερα να μην χάσεις. Ένας εκτός έδρας βαθμός σε ντέρμπι, είναι όντως κέρδος. Κάθε βαθμός επίσης είναι χρήσιμος. Η διαφορά από την αντίπαλο στην 5η θέση, μειώθηκε, όπως είπε και ο Ρισβάνης, η Ανόρθωση δεν έπρεπε να χάσει. Αν έχανε θα έπρεπε να κοιτάζει και μπροστά, αλλά και πίσω από το... σβέρκο της. Μένουν 13 αγώνες και 39 βαθμοί, άρα μπόλικο ψωμί και όντως τίποτα δεν έχει χαθεί. Ο χαρακτήρας και η δίψα υπάρχουν. Οι δυνατότητες το ίδιο.
Αυτή είναι η θετική πλευρά για την Ανόρθωση, το μισογεμάτο ποτήρι. Αλλά υπάρχει και η άλλη πτυχή.
Κερδίζεις μεν ένα βαθμό, αλλά χάνεις δύο. Είναι εκτός έδρας ισοπαλία σε ντέρμπι, αλλά πάλι με 2 βαθμούς από τους 15 διαθέσιμους στα ματς με τους υπόλοιπους του Big6 μακριά από το "Αντώνης Παπαδόπουλος", υπάρχει ένα θέμα. Ειδικά όταν οι ισοπαλίες είναι απέναντι σε μη ανταγωνιστή (ΑΠΟΕΛ), και τον 4ο τη τάξη ανταγωνιστή στα ψηλά (ΑΕΚ).
Παράλληλα, είναι και η απόδοση. Έδειξε η Ανόρθωση με την παρουσία της, ότι και στην πράξη ήθελε τόσο πολύ το διπλό; Μας έδειξε μάλλον ένα επιφυλακτικό, σφιχτό πρόσωπο. Σαφέστατα και η αμυντική συμπεριφορά έχει διορθωθεί (ήταν αναγκαίο) σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το να κρατάς το μηδέν είναι εφαλτήριο νίκης. Ειδικά στα μεγάλα ματς. Αλλά για να κερδίσεις πρέπει να επιτεθείς κιόλας, να πιέσεις σε κάποια διαστήματα, να φτιάξεις μερικές ευκαιρίες. Ο Κετσπάγια εδώ και 3-4 παιχνίδια είναι εξαιρετικά προσεκτικός στις δηλώσεις του, αλλά οι αντιδράσεις και οι παρατηρήσεις για την αδυναμία της ομάδας του να βγει γρήγορα (και σωστά) ήταν εντονότατες, ειδικά στο 1ο μέρος.
Με δύο λόγια, η Ανόρθωση χρειάζεται να κάνει περισσότερα πράγματα στα ντέρμπι. Θα έχει άλλα τουλάχιστον 9, ίσως και 11 μέχρι το τέλος. Πρέπει να είναι πιο απαιτητική, πρέπει ν' αρχίσει να κερδίζει τους άλλους επίδοξους πρωταθλητές. Ιδού η 1η ευκαιρία απέναντι στην ΑΕΛ, μεσοβδόμαδα μέσα στο κάστρο της στην Λάρνακα.
