Ήταν πολύ σημαντική η νίκη της Ομόνοιας επί της Πάφου. Ειδικά μετά από ευρωπαϊκό ταξίδι, ανησυχία και ακολούθως 3 κρούσματα (ενδεκαδάτων παικτών) κορωνοϊού, πρακτικά καμία προπόνηση. Με Μποτεάκ, Κακκουλλή, Μαυρία έξω.... Συν φυσικά το βαθμολογικό κέρδος.
Η νίκη θα μπορούσε να είναι πιο άνετη, αν σκόραρε στις ευκαιρίες μετά τα γκολ της, όπως στο δοκάρι του Τζιωνή και την ευκαιρία του Παπουλλή. Αλλά και αν λειτουργούσε... κανονικά στην φάση της ισοφάρισης (βασικά έδωσε γκολ-δώρο).
Θα σταθούμε λίγο σε αυτό, όπως και στο 93'.
Αν κάτι χαρακτηρίζει την Ομόνοια του Μπεργκ, είναι η πειθαρχία και η συγκέντρωση. Την παραδέχονται όλοι για αυτό.
Εντούτοις υπάρχει ένα σημείο αναφοράς που χρήζει βελτίωσης και αφορά τα τελευταία στάδια των δύο ημιχρόνων... Εκεί όπου έχει προβάδισμα ή διατηρεί ένα καλό σκορ.
Η Ομόνοια δέχτηκε γκολ στο 44' με Ανόρθωση. Στο 45' με Ερυθρό Αστέρα και την Πάφο. Είδε την εστία της να παραβιάζεται στο 90' με Ολυμπιακό (το 2-0 που τις μείωσε τις πιθανότητες πρόκρισης) και Αϊντχόφεν... Στην Τούμπα ο ΠΑΟΚ της έκανε ευκαιρία στην τελευταία φάση. Χθες ο εξαιρετικός Λέτσιακς «έπαιξε με τη φωτιά» στο 93'. Στο τσακ απέφυγε ένα πέναλτι-δώρο (παραλίγο να κάνει φάουλ), αλλά πάλι το επικίνδυνο-απρόσεκτο παίξιμο, θα μπορούσε βάσει κανονισμού να τιμωρηθεί με έμμεσο σε επικίνδυνη θέση.
Αντιληπτό πως ειδικά εφέτος με το πρόγραμμα-«βουνό», μυαλό και πόδια στα τελευταία στάδια, στις εκπνοές δεν λειτουργούν και τόσο καλά. Είναι όμως απαραίτητο η Ομόνοια να μειώσει στο ελάχιστο το παιχνίδι με τη φωτιά (αφού «κάηκε» σε αρκετές περιπτώσεις). Στις εκπνοές ημιχρόνων και αγώνων σπας τον ρυθμό, μαρκάρεις πιο συνετά, κρατάς τη μπάλα και, αν χρειαστεί, την «τρως», που λέει ο λόγος.
