Πάνε 7 χρόνια από τότε που η Ομόνοια έμπαινε στη νέα χρονιά νιώθοντας πως έχει… ανθεκτικά γάντια στα χέρια της. Μόλις είχε κλείσει το πρώτο του πεντάμηνο στην ομάδα ο Μορέιρα, είχε αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων. Ο Πορτογάλος είχε σταδιακά πτωτική πορεία, αλλά στην αρχή ενέπνεε πραγματικά ασφάλεια.
Όταν ξεπετάχτηκε ο Παναγή οι φίλοι της Ομόνοιας ένιωθαν πως είχαν ένα φερέλπιδα τερματοφύλακα με προοπτική, αλλά μετρούσαν την απειρία του. Ακόμη και πέρσι, όταν έκλεισε ο ικανότατος Ουζόχο, ήταν λογικά τα ερωτηματικά. Τον είχαν δει ελάχιστα, είχε προηγηθεί το σήριαλ και κυρίως ήταν (και είναι φυσικά) ένας νεαρός πορτιέρε. Για τους υπόλοιπους που παρέλασαν υπήρχε η ελπίδα πως θα κατεβάσουν τα ρολά. Αλλά, ούτε ο Φελτχούιζεν, ούτε ο Μεχίας γέμισαν το τέρμα. Ειδικά ο πρώτος….,μάλλον το είδε άδειο.
Η κατάσταση είναι άκρως διαφορετική με τον Φαμπιάνο. Έδειξε πως το βιογραφικό του συμβαδίζει και με την αξία του. Σε ρεφλέξ, αντίληψη, καθοδήγηση άμυνας, σε όλα τα κύρια χαρακτηριστικά ενός σύγχρονου τερματοφύλακα. Συν το γεγονός πως εντός Ομόνοιας μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για την συμπεριφορά, τον επαγγελματισμό και το θετικό «βάρος» του γιγαντόσωμου Βραζιλιάνου στα αποδυτήρια.
