Δάκρυα, αποτυχία, μία σκληρή αλήθεια και η ώρα της μεγάλης απόφασης: Ο Κριστιάνο Ρονάλντο κινδυνεύει να... γκρεμίσει έναν συγκλονιστικό μύθο.
Τι είναι η αλήθεια; Πώς ορίζεται η αλήθεια; Δύο ερωτήματα που απασχολήσαν πολλές φορές την φιλοσοφική κοινότητα στην αρχαιότητα και στη νεότερη ιστορία της ανθρωπότητας. Η αλήθεια, ως έννοια, αντιμετωπίστηκε (και αντιμετωπίζεται) σαν ένα μεγάλο πρόβλημα από πολλούς θεωρητικούς και μέχρι τις μέρες μας κανένας δεν μπορεί να απαντήσει ξεκάθαρα στο πώς την ορίζουμε.
Πάντα υπάρχει η υποκειμενική σκοπιά, η προσωπική ματιά, το «παζλ» των βιωμάτων και του χαρακτήρα που «χτίζουν» πάντα συμπεράσματα. Η αλήθεια είναι, είτε το θέλουμε είτε όχι, πάντα «προσωπική». Και, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, αυτό δίνει και μία διαφορετική «πινελιά», αφού οδηγεί σε διαφορετικές γνώμες, διαφωνίες, ανταλλαγές απόψεων.
Όμως...
Η αλήθεια, έστω και αν δεν «περιορίζεται» σε στενά και σταθερά όρια, υφίσταται. Είναι η πραγματικότητα. Είναι η κοινή λογική, είναι τα νούμερα, είναι όσα βλέπουμε ότι υπάρχουν, που είναι στα «χέρια» μας. Αυτό «ακουμπά» όλους τους τομείς της ζωής και ίσως είναι και πιο εύκολο να το δούμε όταν στη συζήτηση μπλέκεται το ποδόσφαιρο.
Και αφού «έκατσε» λίγο ο θόρυβος από τη νέα «βόμβα» και τον αποκλεισμό της Πορτογαλίας από το Μαρόκο, είναι ασφαλές να σταθούμε στην σκληρή πραγματικότητα του Κριστιάνο Ρονάλντο.
Βαδίζοντας με το σκεπτικό ότι η αλήθεια είναι (και) οι αριθμοί, κανένας, μα κανένας, δεν μπορεί να αμφισβητήσει ούτε στο 1% την αξία ενός θρύλου όπως ο Ρονάλντο. Δηλαδή, τι θα μπορούσε να πει κάποιος για έναν παίκτη που κυριαρχεί για 20 χρόνια, για έναν generational επιθετικό με 800+ γκολ, αμέτρητες κούπες και επιρροή... παντού, εντός και εκτός γηπέδων;
Ο Κριστιάνο έχει περάσει ήδη στην ιστορία και, αν μπουν στην εξίσωση μόνο οι αριθμοί, θα είναι ο κορυφαίος φορ που είδαμε ποτέ. Προσοχή: Δεν μιλάμε για γούστα, για συμπάθειες, για την υποκειμενική γνώμη και ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν μειώνει κανένας άλλα θρυλικά φορ. Ο Ρονάλντο, όμως, τερμάτισε κάθε στατιστικό: Έκανε «πλάκα» σε όλα τα γήπεδα, σκόραρε με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, ήταν ο ηγέτης στα περισσότερα από τα τρόπαια που σήκωσε σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Ένας φανταστικός παίκτης, ένα φορ που... τρόμαζε κάθε αμυντικό, με εκπληκτικά τελειώματα, απίστευτο κορμί και χαρακτηριστικά που βρίσκεις μόνο όταν δημιουργείς παίκτες στο Playstation. Tελεία, παύλα, end of story.
Δεν έχει κανένα, μα κανένα νόημα να συγκρίνουμε τον Κριστιάνο με τον Μέσι. ΟΚ, η κουβέντα υπάρχει και θα υπάρχει, αλλά μεταξύ μας, ποιο είναι το νόημά της; Μιλάμε για δύο απίστευτους παίκτες, με κάτι παραπάνω από ακραία νούμερα, που στιγμάτισαν μία ολοκλήρη εποχή και 2-3 γενιές φιλάθλων.
Όμως, καθαρά ποδοσφαιρικά, είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι. Ο ένας πιο πίσω, πιο δημιουργός, πιο τεχνίτης με την κλασική έννοια του όρου, λιγότερο εξοικειωμένος με το life style. Ο άλλος... πύραυλος, ένας killer στο «κουτί», χαρισματικός και στο - απαραίτητο - κομμάτι της εικόνας στα λαμπερά φώτα. Είναι, για να επιστρέψουμε και στο αρχικό κομμάτι του κειμένου, μία αλήθεια: Δεν μπορείς να συγκρίνεις ανόμοια πράγματα, ούτε είναι σωστό να μειώνεις το μεγαλείο για το μεγαλείο κάποιου άλλου.
Όμως...
Όμως, αυτό το Μουντιάλ ήταν ίσως η αρχή του τέλους για όσα είδαμε και όσα θαυμάσαμε τόσα χρόνια από τον Πορτογάλο σούπερ σταρ. Μετά από ένα ταραχώδες διάστημα στην Γιουνάιτεντ, που είχε - κατά σειρά - σίριαλ για μεταγραφή, παραμονή στο τέλος, εντάσεις με τον προπονητή, πάγκο, πολύ πάγκο, συνέντευξη γεμάτη... κράξιμο και «διαζύγιο», ο Κριστιάνο είχε την ανάγκη (πιο πολύ από ποτέ) να δείξει στο Κατάρ ότι είναι ο... Κριστιάνο, ότι θα φορέσει το περιβραχιόνιο και θα κάνει τα πάντα για το πιο πολύτιμο τρόπαιο στον ποδοσφαιρικό κόσμο.
Είναι ασφαλές να πούμε ότι αυτό δεν έγινε ποτέ: Η Πορτογαλία έπεσε θύμα έκπληξης από το εξαιρετικό Μαρόκο στα προημιτελικά, στους ομίλους δεν μας... τρέλανε με την απόδοσή της και το μοναδικό σπουδαίο ματς της στο Κατάρ ήταν αυτό κόντρα στην Ελβετία, όπου η «εξάρα» επισκιάστηκε από το ότι ο Φερνάντο Σάντος αποφάσισε να αφήσει εκτός ενδεκάδας τον Κριστιάνο.
Το «τοτέμ» έμεινε εκτός και κόντρα στο Μαρόκο. Μπήκε νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο, όμως δεν έκανε αισθητή την παρουσία του, εκτός από μία φάση προς το τέλος, όταν τον νίκησε ο Μπόνο.
Το Μουντιάλ τελείωσε με πόνο, δάκρυα και με stats που δεν θυμίζουν τον Ρονάλντο: Μόλις ένα γκολ μετά από άκρως αμφισβητούμενο πέναλτι σε σύνολο δέκα τελικών, γκρίνια για γκολ συμπαίκτη του (όλοι θυμόμαστε τα σκηνικά με τα μαλλιά του και το τέρμα του Φερνάντες), φήμες για τσακωμούς, εντάσεις και απειλές. Ο CR έφυγε από το γήπεδο μόνος του κλαίγοντας, σε μία σκηνή που πολλοί θα έλεγαν ότι ήταν ήδη προμελετημένη και άλλοι τόσοι θα πίστευαν πως ήταν απλά η αντίδραση ενός ανθρώπου που ζούσε το ποδοσφαιρικό του τέλος «σκοτώνοντας» το όνειρο που είχε από μικρό παιδί.
Και εδώ έχουμε την πρώτη ένσταση: Θα είναι αυτό όντως το τέλος του Ρονάλντο; Η πλάστιγγα γέρνει προς το «ναι», αλλά το «όχι» ίσως είναι εκκωφαντικό από την μεριά του Πορτογάλου, που, όπως τόνισε και πρόσφατα, νιώθει εξαιρετικά στο κομμάτι της φυσικής κατάστασης και έτοιμος για τη νέα πρόκληση της καριέρας του.
Βέβαια, κανένας δεν λέει το αντίθετο. Ο Ρονάλντο προσέχει το σώμα του, είναι υπόδειγμα αθλητή και μέχρι πριν λίγους μήνες σκόραρε συνεχώς στο πιο δύσκολο και ανταγωνιστικό πρωτάθλημα του κόσμου. Μην γελιόμαστε: Είναι ο Κριστιάνο και ένα κακό Μουντιάλ δεν σημαίνει τίποτα.
Όμως...
Όμως τον χρόνο δεν τον κέρδισε κανένας. Η εξέλιξη προχωρά πάντα και το «παλιό» δεν μπορεί να ακολουθήσει: Είναι απλά ο κύκλος της ζωής. Είναι, και αυτό, μία αποδεδειγμένη και ξεκάθαρη αλήθεια.
Ο 38χρονος Ρονάλντο δεν είναι ο Κριστιάνο του 2010, ούτε αυτός του 2015. Η έκρηξη και το πρώτο βήμα, στοιχεία που τα είχε στο απόλυτο «10», πολύ λογικά «πέφτουν». Στο ποδόσφαιρο του 2022 δεν υπάρχουν περιθώρια για καθαρόαιμα «εννιάρια» που μένουν αποκλειστικά μπροστά και δεν κάνουν έστω και κάτι μικρό ακόμα. Θέλετε παραδείγματα; Ο Μπαπέ έχει την ταχύτητα και την τεχνική να βγει στα πλάγια, ο Μπενζεμά κατεβαίνει πολλές φορές στο «10», ο Χόλαντ είναι «φαινόμενο» σε σωματικό επίπεδο. Όσο για τον Μέσι; Είναι σαφώς πιο επιδραστικός, επειδή, πολύ απλά και ποδοσφαιρικά, συμμετέχει πάρα πολύ στο παιχνίδι. Κατεβαίνει στο κέντρο, μοιράζει, πασάρει, είναι (σχεδόν) πάντα εκεί.
Στην εποχή του πρέσινγκ και της εξαιρετικής τακτικής προσέγγισης από την πλειοψηφία των προπονητών, η ενδεκάδα πρέπει να έχει φρεσκάδα, τρεξίματα, παίκτες που μπορούν να υπηρετήσουν δύο και τρεις ρόλους, ανάλογα με την εξέλιξη του αγώνα. Ο Κριστιάνο δεν ήταν ποτέ αυτός ο παίκτης, αλλά έκανε την δουλειά του στο μάξιμουμ: Πλέον, αυτό δεν γίνεται, γιατί είναι προβλέψιμος. Ένα «εννιάρι» που δεν μπορεί να παίξει σε fluid συστήματα, που δεν κυριαρχεί στο «1 εναντίον 1» και που έξω από την περιοχή δεν μπορεί να είναι επιδραστικό, καλώς ή κακώς, αποτελεί μία αντιμετωπίσμη λεία για τις άμυνες.
Ακόμα και έτσι, βέβαια, ο Ρονάλντο έκανε την διαφορά πέρσι στην Αγγλία, αλλά τους τελευταίους μήνες, πολύ απλά, δεν είναι ο ίδιος παίκτης. Στο Κατάρ επιβεβαιώθηκε, ίσως για πρώτη φορά με ξεκάθαρο τρόπο, ότι ο Κριστιάνο είναι θνητός. Είναι ένας ποδοσφαιριστής με αδυναμίες, οι οποίες, όσο περνούν τα χρόνια και όσο εξελίσσεται το άθλημα, γίνονται όλο και πιο «χτυπητές».
Στο τέλος τι μένει; Μπορεί κάποιος να πει αποτυχημένο τον Ρονάλντο επειδή δεν έφτασε μέχρι την κατάκτηση του Μουντιάλ ή έστω κοντά στο να έχει πολλές πιθανότητες για την κούπα; Προφανώς και όχι. Ο Πορτογάλος τα πήρε όλα, η καριέρα του είναι μυθική και ο φετινός αποκλεισμός (κυρίως αυτός, λόγω ρόστερ και προοπτικών) θα είναι ένας μικρός αστερίσκος σε μία λίστα με αναρίθμητα επιτεύγματα.
Αλλά μάλλον ήρθε η ώρα να κοιτάξει στον καθρέπτη του. Να δει τον εαυτό του, να αφήσει στην άκρη πιθανές εξωτερικές αιτίες για όσα συμβαίνουν και να βρει την αλήθεια του:
Πώς θα ήθελε να τον θυμούνται;
Μία από τις πιο άδικες συνήθειες του ανθρώπου είναι πως μένει πάντα στο τέλος. Ξεχνά την αρχή, την μειώνει. Θυμάται μόνο την γεύση που μένει όταν βραδιάσει. Και γαι τον Ρονάλντο, οι ισορροπίες είναι λεπτές: Οι τελευταίοι μήνες κάνουν μόνο κακό στον μύθο και στο legacy του. Η τρομακτική του ποιότητα, το status του και - ας είμαστε ειλικρινείς - το τεράστιο «εγώ» του δημιουργούν ένα «παζλ» που δεν τον αφήνουν να αποδεχτεί το λογικό, το προφανές, την στάση σε όλα τα τρένα, την σκληρή πραγματικότητα:
Δεν είναι ο ίδιος. Φτάνει τα 40. Δεν μπορεί να είναι ο ίδιος. Και αυτό ίσως του έκανε κακό στο - πιθανότατα- τελευταίο μεγάλο τουρνουά της καριέρας του. Δεν θα μπορούσε, για παράδειγμα, να δεχτεί έναν πιο υποβαθμισμένο ρόλο για το καλό της ομάδας; Δεν θα ταίριαζε - ενδεχομένως - ένας ρόλος super sub, που θα έφερνε άγχος και τεράστια πίεση από τον πάγκο; Τα «αν» είναι πολλά, όπως και οι απόψεις για το τι θα ήταν καλύτερο από αυτό που τελικά είδαμε από τον σούπερ σταρ των Πορτογάλων και συνολικά από την ομάδα του Φερνάντο Σάντος στο Κατάρ. Στην ουσία, δεν αλλάζει κάτι. Το παρελθόν είναι παρελθόν και τώρα ο Ρονάλντο πρέπει να αποφασίσει για το μέλλον του: Θα μείνει σε ανταγωνιστικό περιβάλλον και θα παλέψει για να δείξει σε όλους ότι είναι ακόμα... εδώ; Θα αποφασίσει να απαντήσει θετικά στα αμύθητα ποσά από την Αραβία και, ουσιαστικά, να βάλει «στοπ» στην καριέρα του μέχρι το φινάλε; Θα προστατεύσει το όνομά του και θα δεχτεί να βοηθήσει, ίσως όχι ως «νο1», μία ομάδα από το top επίπεδο για ακόμα ένα Champions League;
Η αλήθεια του Ρονάλντο υφίσταται, την είδαμε, την βλέπουμε. Το τέλος όμως ανήκει μόνο σε αυτόν και απέχει μονάχα μία απόφαση.
