Το υποψιαζόμασταν, το σκεφτόμασταν, το ψιθυρίζαμε και για να μην κοροϊδευόμαστε, το ξέραμε.
Ολόκληρη η εθνική Πορτογαλίας πήγε στην Γερμανία με ένα σκοπό και αυτός ΔΕΝ είναι η κατάκτηση του τροπαίου. Στόχος της ομάδας είναι να μην απογοητευτεί, να μην στεναχωρηθεί και να είναι ευχαριστημένος ο Κριστιάνο Ρονάλντο.
Ναι, το ξέρουμε -κι αν δεν το ξέραμε θα το μαθαίναμε ούτως ή άλλως γιατί το λένε παντού- ότι είναι το τελευταίο Euro του Πορτογάλου σούπερ σταρ. Ότι παίζει την 6η συνεχόμενη διοργάνωση στην καριέρα του. Ότι θέλει ΕΝΑ γκολ για να γράψει ιστορία. Δεν είναι καθόλου απίθανο όλα τα παραπάνω να τα έχουν καρφώσει με πινέζα στον πίνακα ανακοινώσεων έξω από τα αποδυτήρια της ομάδας γιατί σε κάθε, ΜΑ ΚΑΘΕ παιχνίδι έχεις την αίσθηση ότι όλοι οι συμπαίκτες του αγωνίζονται γι’ αυτόν τον σκοπό.
Όλοι ψάχνουν τον Κριστιάνο στη μεγάλη αλλά και την μικρή περιοχή του αντίπαλου τερματοφύλακα. Σε οποιασδήποτε μορφής εκτέλεση φάουλ όλοι δίνουν την μπάλα σαν το ιερό δισκοπότηρο στον Κριστιάνο. Πέναλντι; Μα, τώρα παιδιά είμαστε; Πού άλλού; Στον Κριστιάνο βέβαια. Κι όσο το κυνηγάνε τόσο φεύγει. Κι όσο φεύγει, τόσο το κυνηγάνε.
Η αποκορύφωση (μέχρι την επόμενη μάλλον) ήρθε χθες με την εκπληκτική απόκρουση του Όμπλακ στο πέναλντι του CR7 στο πρώτο ημίχρονο της παράτασης αλλά και την αντίδραση του τελευταίου κατα την διάρκεια της ανάπαυλας. Η εικόνα του Κριστιάνο να κλαίει, όλη την ομάδα να έχει πέσει πάνω του να τον παρηγορεί και να προσπαθεί να τον συνεφέρει, τα κοντινά στην μητέρα του (προσωπικά θεωρώ ότι ήταν η μόνη λογική αντίδραση σε όλο αυτό), μας έδειξε ότι κανείς δεν είχε το μυαλό του στην αναμέτρηση. Δεν τους είχε αφήσει περιθώριο άλλωστε, γιατί ο αδιανόητος ποδοσφαιρικός εγωισμός του Ρονάλντο είχε καλύψει τα πάντα, στην κυριολεξία!
Είναι πολύ πιθανό να μην πρόλαβαν καν να μιλήσουν για το αγωνιστικό πλάνο της ομάδας στο δεύτερο ημίχρονο της παράτασης, αφού προτεραιότητα είχαν να συνέλθει και να τονωθεί το ηθικό του Πορτογάλου. Εκείνη η στιγμή ήταν η απόλυτη επιβεβαίωση ότι όλος ο (πορτογαλικός) κόσμος γυρίζει γύρω από τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Αλλά και ακόμα κατά την διάρκεια των πέναλντι, σε κάθε απόκρουση του Ντιόγο Κόστα η κάμερα έφευγε από τον τερματοφύλακα, ο οποίος στην ουσία ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής και ήρωας, και πήγαινε στο αστραφτερό, σχεδόν διαφημιστικό και γεμάτο ικανοποίηση χαμόγελο του Ρονάλντο.
Φυσικά δεν τίθεται προς συζήτηση η αξία, το ταλέντο και η κληρονομιά που θα αφήσει στο άθλημα. Είναι ένα μοναδικό φαινόμενο που είχαμε την τεράστια τύχη να δούμε ζωντανά στα καλύτερά του.
Δυστυχώς όμως -και για εμάς αλλά περισσότερο για αυτόν- τα καλύτερά του τον έχουν αφήσει και ο ίδιος το γνωρίζει πιο βαθιά από τον καθένα. Και αυτός μάλλον ήταν ο πραγματικός λόγος που έκλαιγε. Όχι γιατί δεν έβαλε το πέναλντι. Όχι γιατί δεν έδωσε το προβάδισμα στην ομάδα του. Αλλά γιατί δεν είναι πλέον ο Κριστιάνο που θέλει. Γιατί ζορίζεται (και μαζί του ζορίζονται και οι υπόλοιποι) να αποδείξει πως τίποτα δεν έχει άλλαξει, πως ο χρόνος δεν τον έχει αγγίξει. Αλλά η πραγματικότητα του δείχνει το σκληρό της πρόσωπο. Και αυτό το πρόσωπο έκανε το δικό του αψεγάδιαστο χθες, να σπάσει.
Εννοείται πως θα συνεχιστεί η Ροναλντολατρεία και στην επόμενη αναμέτρηση της Πορτογαλίας κόντρα στην Γαλλία. Δεν ξέρω πώς θα πάει το ματς απέναντι στην ομάδα του Ντιντιέ Ντεσάμ αλλά αλήθεια ελπίζω να σκοράρει, τουλάχιστον να μας φύγει -όλων- η έγνοια να ησυχάσουμε!
