Δεν θα λάβουμε υπόψη το όνομα, αλλά την προσφορά και την απόδοση του ποδοσφαιριστή σε μία διάταξη 4-4-2. Απλά ξεκαθαρίζουμε ότι λόγω ιδιάζουσας κατάστασης (επιλογές τερματοφύλακα) θα χρησιμοποιήσουμε τον Ουζόχο, όχι όμως και τον Ακιντόλα (μικρό δείγμα σε σχέση με τους παίκτες που αγωνίστηκαν στα άκρα
Τερματοφύλακας: Ουζόχο με κλειστά μάτια. Μικρό και εδώ το δείγμα, αλλά σαφώς καλύτερο από τον Σινού που έπαιξε κάποια ματς παραπάνω, αλλά έκανε τεράστιες γκάφες και τον Σιντιμπέ (2 μόλις ματς πρωταθλήματος)
Άμυνα: Δεξιά ο Ντικουμάνα. Μία σεζόν, αλλά πολύ καλή και στα δύο άκρα της άμυνας. Απέναντι μπαίνει ο Χαφέζ, έδωσε περισσότερα πράγματα από τον Καντέ. Στόπερ, όσο και αν άκουσε πολλές φορές τα εξ΄αμάξης, ο Αλαμπί επιβίωσε 6 χρόνια, έκανε 105 ματς πρωταθλήματος και έβαλε 9 γκολ, ορισμένα μεγάλης σημασίας. Δίπλα του υπό κανονικές συνθήκες θα έμπαινε ο Ρομαρίκ, αλλά στη μία του σεζόν δεν έδειξε όσα έδειχνε το βιογραφικό του, Οπότε η επιλογή πάει προς Σερφά ή Βέιγκα. Ο παίκτης από το Πράσινο Ακρωτήρι με 2 καλές σταθερές χρονιές κερδίζει στις λεπτομέρειες
Κεντρικά χαφ: Ευκολάκι. Ο απόλυτος ανασταλτικός χαφ Νοέλ Κασέκε και δίπλα ο αντικαταστάτης του, ένας παίκτης εξίσου σπουδαίος στη θέση, ο Μάρκο Σοάρες
Ακραία επιθετικά χαφ: Υπάρχουν επιλογές. Μπα, Φοφανά, Μπαντινμπαγκά, Καφού. Ο τελευταίος έπαιξε αρκετά σε θέση φορ, αλλά στην Ομόνοια αποκτήθηκε ως ακραίος επιθετικός αφού αυτή ήταν ουσιαστικά η φυσική του θέση. Φώναξε παρών όταν χρειάστηκε, έβαλε μεγάλα γκολ και έφυγε από μία παραξήγηση. Δίπλα του ανάμεσα σε Μπα και Φοφανά, επιλέγουμε τον Σενεγαλέζο.
Επίθεση: Ο Μούσα Μ’Γκούνι είναι ο ένας. Η έμπνευση του Ράουφμαν να προτείνει την απόκτηση του μετά από 1 προπόνηση, έφερε πολλά γκολ σε μία τριετία και μία πώληση με καλά χρήματα στο εξωτερικό με μπόλικα λεφτά. Δίπλα του υπάρχει το δίλημμα. Φρέντι ή Ποτέ. Θα επιλέξουμε για μία… τρίχα τον Αγκόλεζο, γιατί έπαιξε 2 χρονιές και στην καλή του έβαλε όσα γκολ και ο Ποτέ (17).
