Είναι γενικώς αποδεχτό ότι ο μετεγγραφικός σχεδιασμός πέτυχε το Καλοκαίρι και όχι μόνο. Η συντριπτική πλειοψηφία των ενισχύσεων Ιουλίου και Αυγούστου απέδωσαν, το ίδιο και όταν χρειάστηκε η διπλή αντικατάσταση τερματοφύλακα ή η προσθήκη ενός ακραίου επιθετικού τον Ιανουάριο. Τα φώτα έπεσαν κάποια στιγμή στους περισσότερους νεοφερμένους, έγινε συζήτηση κάποια στιγμή για το ποιος ήταν η καλύτερη μετεγγραφή. Αρχικά ο Τιάγκο, μετά ο Μποτεάκ και ο Λέτσιακς.Τα φώτα δεν έπεσαν σχεδόν ποτέ στον Βίτορ Γκόμες. Λόγω θέσης ίσως, λόγω ρόλου στην ομάδα, λόγω προφίλ;
Αλλά μήπως η απουσία του από την 11άδα στο ντέρμπι και η είσοδος του στην επανάληψη λένε πολλά; Από την ώρα που εισήλθε ο Πορτογάλος η Ομόνοια άρχισε ένα σταθερό ανέβασμα και σύντομα πήρε το πάνω χέρι. Κάποιος θα ισχυριστεί ότι ο Γκόμες μπήκε ξεκούραστος. Αλλά από την άλλη όλοι είδαμε πόσα προβλήματα είχε η Ομόνοια χωρίς αυτόν στο πρώτο μέρος.
Ένας παίκτης με αθόρυβη, δημιουργική και ουσιαστική δουλειά. Με μοναδική πειθαρχία και ηρεμία. Με κοφτερό μυαλό, αντίληψη χώρου και οξυδέρκεια. Ίσως να του λείπει κάποια ταχύτητα, αλλά αν την είχε και αυτή δεν θα ερχόταν με τίποτα Κύπρο.
Τέλος πρέπει να πούμε την εξαιρετική του σταθερότητα. Δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε παιχνίδι που ο Πορτογάλος μέσος υστέρησε..Είναι από πολύ καλός μέχρι εξαιρετικός. Για όλα αυτά και κυρίως την αγωνιστική συνέπεια του βάζει υποψηφιότητα για την καλύτερη μετεγγραφή της Ομόνοιας.
