Μία ισοπαλία με την ΑΕΛ στη Λεμεσό, εκεί όπου άφησαν βαθμούς όλες οι ομάδες, είναι φυσιολογικό αποτέλεσμα, ας είμαστε ξεκάθαροι από την αρχή.
Η αίσθηση όμως που δημιουργείται, είναι πως η Ομόνοια δεν έβγαλε μέσα στο γήπεδο αυτά που μπορεί. Για να είμαστε πιο ακριβείς αυτά που μας έδειξε στο μεγαλύτερο μέρος της φετινής χρονιάς.
Είναι το τρίτο παιχνίδι που οι «πράσινοι» δείχνουν σημάδια κάμψης και ίσως πρέπει να το πάμε και λίγο πιο πέρα. Είναι χαρακτηριστικό πως από τον αγώνα με την Πάφο το «τριφύλλι» δεν έχει την ορμή και την ικανότητα επιβολής από τα πρώτα στάδια.
Θα πει φυσικά κάποιος ότι η Ομόνοια απέναντι στον Ολυμπιακό είχε ήδη προηγηθεί με 2-0. Δεν ήταν όμως εκείνη τη μέρα καλή (πάντα συγκρινόμενη με τον εαυτό της), απλά ήταν αποτελεσματική. Ήταν μία μέτρια βραδιά και εκείνη.
Και έτσι στη Λεμεσό επιβεβαιώθηκε το γεγονός ότι η Ομόνοια δεν μπορεί να πάρει τα ματς, όταν δεν είναι μπροστά στο σκορ μετά το 60'.
Προσθέτουμε ότι δέχτηκε γκολ για δεύτερο συνεχόμενο αγώνα.
Γενικά η Ομόνοια δείχνει να κάνει κοιλιά, μοιάζει μουδιασμένη και πρέπει ο Χένινγκ Μπεργκ να βρει τρόπο να την βοηθήσει σε αντίδραση. Άμεσα κόντρα στο πολύ ανεβασμένο Παραλίμνι, σε ματς που θυμίζει Πάφο και Εθνικό.
Μπορεί ο Νορβηγός που ήταν πολύ εκνευρισμένος με τις διαιτητικές αποφάσεις, να δήλωσε ικανοποιημένος και να υπεραμύνθηκε των επιλογών του, αλλά θα πρέπει να αναγνωρίσει ότι η διαδικασία εξέλιξης της ομάδας λες και έχει παγώσει.
