- «Δεν έχουμε αντιληφθεί τι θέλει ο Κβίντα, κανείς δεν θα χαλάσει το κλίμα στην ομάδα»
- Με κάθε πιθανό τρόπο!
Δεν είναι, με πάσα βεβαιότητα, υπεράνω κριτικής και αλάθητος. Είναι όμως, πέραν πάσης αμφισβήτησης, δικαιωμένος από τα αποτελέσματα και την πορεία της ομάδας του.
Το τέλος του ντέρμπι με τον Άρη στο κύπελλο βρήκε τον Χουάν Κάρλος Καρθέδο να πανηγυρίζει με σφιγμένες γροθιές και το πάθος ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.
Με όσα έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα δεν είναι εύκολο να εκτιμηθεί, αν πανηγύριζε τη νίκη της ομάδας του ή τη δική του επί των αμφισβητιών κι επικριτών του.
Στις αρχές της παράτασης η είσοδος του Ζαζά στο παιχνίδι ήταν κρυστάλλινη λαϊκή απαίτηση. Ο Ισπανός τεχνικός «κώφευσε» στο αίτημα της κερκίδας.
Όσοι το εισπράττουν ως απόδειξη εγωισμού κι αλαζονείας, προσπερνούν (συνειδητά ή μη) πως ενδεχόμενη εναρμόνιση του Ισπανού με την επιθυμία του κοινού θα άνοιγε το κουτί της Πανδώρας και θα έβαζε τον ίδιο σ’ έναν καταστροφικό δρόμο χωρίς επιστροφή.
Αν ο Καρθέδο υπέκυπτε εκείνη τη στιγμή στο «θέλω» του κόσμου, θα είχε απολέσει οριστικά και αμετάκλητα -στα μάτια των παικτών του- το κύρος και την αυθεντία του ως προπονητής. Σε δημόσια θέα θα είχε μετατραπεί σε μαριονέτα των «προπονητών της κερκίδας», οι οποίοι εφ’ εξής θα είχαν αποκτήσει τη δύναμη να επιβάλλουν ποιοι θα παίζουν και ποιοι όχι.
Ουδείς προπονητής δεκτικός στο… χαρτάκι (της διοίκησης ή του κόσμου) μακροημέρευσε και πέτυχε. Ο προπονητής, ο μακράν του δεύτερου πιο αδύναμος κρίκος στην ποδοσφαιρική αλυσίδα, βάζει κάθε φορά το κεφάλι του στον τορβά και κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Η στοιχειώδης αξιοπρέπεια επιβάλλει να αποφασίζει μόνος, προκειμένου να αναλαμβάνει ακολούθως και την ευθύνη των επιλογών του.
Και μέχρι στιγμής οι σωστές επιλογές του Καρθέδο είναι συντριπτικά περισσότερες από τις λανθασμένες. Η πορεία της Πάφου υπό την καθοδήγησή του δεν επιτρέπει την παραμικρή αμφιβολία επ’ αυτού.
Ο 51χρονος οφείλει να λογοδοτεί μόνον στον εαυτό του και στους παίκτες του. Επ’ ουδενί στην κερκίδα, η οποία -όπως κατά κανόνα συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις- αξιώνει το τέλειο λησμονώντας πως χωρίς τον προπονητή θα εξέλιπε και η βελτίωση-πρόοδος που ήλθε με αυτόν και (παντελώς λανθασμένα) θεωρείται δεδομένη και καπαρωμένη.
