Συνυπολογιζομένης και της ποιότητας (και της ισχύος) του αντιπάλου, η εμφάνιση της ΑΕΚ στο «Στέλιος Κυριακίδης» ήταν μάλλον η καλύτερή της στη σεζόν. Και σίγουρα η πιο ελπιδοφόρα.
Ναι, οι «κιτρινοπράσινοι» δέχτηκαν φάσεις από την Πάφο -αν όχι καλύτερες, δεδομένα περισσότερες από αυτές που δημιούργησαν εκείνοι. Αλλά ουδείς είχε την προσδοκία (πόσο μάλλον την απαίτηση) να «αφοπλίσουν» σε απόλυτο βαθμό τους «γαλάζιους» μέσα στην έδρα τους.
Οι Λαρνακείς κατάφεραν να φτάσουν έως το 63’ έχοντας επιτρέψει μόλις δύο κινδύνους για την εστία του Πίριτς κι έχοντας φτάσει (με τον Σολ στο 62’) πιο κοντά από τους γηπεδούχους στο άνοιγμα του σκορ. Ακόμη και η τελευταία μεγάλη φάση του ντέρμπι (91’) ήταν μια δική τους (διπλή) ευκαιρία.
Στη σούμα, συνεπώς, το πρόσημο δεν μπορεί να είναι αρνητικό. Για το συγκεκριμένο παιχνίδι. Διότι με δύο νίκες σε επτά αγωνιστικές το πρόσημο δεν μπορεί να είναι θετικό. Μετά τη διακοπή η ΑΕΚ είτε (αρχίζει να) κερδίζει είτε… χάνεται. Μέσες-άκρες, το παραδέχτηκε και ο Χοσέ Λουίς Όλτρα.
Ο Ισπανός έχει δύο εβδομάδες να αυξήσει στο μέγιστο δυνατό την αντοχή και την αφομοίωση των νεοφερμένων του. Κόντρα στην Πάφο οι έξι από τους πρώτους 11 δεν ήταν στο ρόστερ της περασμένης περιόδου -το ίδιο και οι τρεις από τους τέσσερις που ήλθαν από τον πάγκο.
Η ΑΕΚ χρειαζόταν να αλλάξει, για να διεκδικήσει τον τίτλο. Και όντως έχει αλλάξει σε (πολύ) σημαντικό βαθμό το ρόστερ της. Τώρα πρέπει να αλλάξει και τα αποτελέσματά της. Ο χρόνος προσαρμογής και η περίοδος χάριτος φτάνει στο τέλος της.
