Αν εξαιρέσει την πρώτη αγωνιστική, η εικόνα του ΑΠΟΕΛ μοιάζει ίδια και απαράλλαχτη στα υπόλοιπα έξι παιχνίδια. Ένα καλό, πολύ γρήγορο σε τέμπο πρώτο ημίχρονο, «μάγκωμα» για 30-35 λεπτά στην επανάληψη και μία αναλαμπή στο τέλος. Το είδαμε με Ολυμπιακό, ΠΑΕΕΚ, Ανόρθωση (στο καλύτερο του πρώτο ημίχρονο), Εθνικό. Ακόμη και με τον Απόλλωνα, δεν ήταν ότι οι παίκτες του ΑΠΟΕΛ δεν είχαν τρεξίματα, απλά ο αντίπαλος ήταν ένα κλικ πιο μπροστά, ίσως και λόγω διάταξης στο γήπεδο. Η «βουτιά» όμως στην επανάληψη είναι τόσο εμφανής και προβληματίζει.
Κανένας (εκτός αυτών εκ των έσω) δεν μπορεί να ξέρει ποιος είναι ακριβώς ο βαθμός της φυσικής κατάστασης των παικτών του ΑΠΟΕΛ. Αλλά ο καθένας, αντιλαμβάνεται πως μία ομάδα που καταναλώνει τόση πολύ ενέργεια στο 1ο μέρος (η αλήθεια να λέγεται υπάρχουν στιγμές που από πλευράς κίνησης και πρέσινγκ που η εικόνα είναι σχεδόν εντυπωσιακή), ακόμη και καλογυμνασμένη να είναι, δεν μπορεί να έχει αποθέματα και στο 2ο ημίχρονο.
Μοιάζει λες και στην ζυγαριά ο ΑΠΟΕΛ βάζει σχεδόν όλα τα βαρίδια στη μεριά του 1ου ημιχρόνου. Λες και βιάζεται, λες και σιασιάρει (επιτρέψτε μας την καθόλα εύστοχη Κυπριακή λέξη). Η μέχρι σήμερα τακτική δεν του βγαίνει, άλλωστε ελάχιστα πράγματα πέτυχε στο πρώτο ημίχρονο. Πρακτικά η μόνη βάση επιτυχίας μπήκε με τον Εθνικό. Με γκολ-προβάδισμα στο 45’, το οποίο δεν έδειξε να διαχειρίζεται καλά στην επανάληψη. Οι δύο νίκες ήρθαν με την αναλαμπή στα τελευταία στάδια.
Μήπως λοιπόν η εντελώς αντίστροφη εικόνα να είναι προϊόν της επιλογής αυτής. Γεμίστε από την αρχή και βλέπουμε. Μήπως η έλλειψη διάρκειας είναι η έλλειψη ισορροπίας στην κατανάλωση δυνάμεων; Όσων υπάρχουν, δεν έχει σημασία, με η χωρίς πολλές δυνάμεις, πάλι χρειάζεται ισορροπημένη κατανομή. Μήπως είναι απαραίτητο ο ΑΠΟΕΛ να αποβάλει την πίεση του χρόνου;
Από την άλλη, ο μόνος που γνωρίζει καλύτερα και έχει το γενικό πρόσταγμα είναι ο Αυγουστή. Λογικά, όλη η τακτική έχει ένα σκοπό, έχει κατεύθυνση προς ένας στόχο. Θα φανεί λίαν συντόμως πόσο θα αποδώσει.
