Σαν σήμερα 20 Οκτωβρίου 1936 βγαίνει στους κινηματογράφους η θρυλική ταινία: «Η επέλαση της Ελαφράς Ταξιαρχίας». Με τον θρυλικό Έρολ Φλιν και την σπουδαία Ολίβια Ντε Χάλιβαντ. Εκείνη την εποχή στην Αθήνα, έκανε θραύση με το επιθετικό της ποδόσφαιρο ο Απόλλων Σμύρνης. Και ο κόσμος του εμπνευσμένος από τη ταινία, «κόλλησε» στην ομάδα το προσωνύμιο «Ελαφρά Ταξιαρχία». Και κάπως έτσι μπήκε στην ποδοσφαιρική μας γλώσσα και κάπως έτσι η ιστορία έρχεται να συναντήσει την σύγχρονη εποχή και την δική μας «Ελαφρά Ταξιαρχία». Τον Άρη. Που απέκτησε το παρατσούκλι για παρόμοιους λόγους. Ο οποίος Άρης, η αλήθεια να λέγεται μοιάζει αυτή τη στιγμή με μοίρα πυροβολικού. Δεύτερος στο πρωτάθλημα, με 13 βαθμούς από έξι αγωνιστικές. Έχοντας πάρει 3 διπλά σε έδρες ομάδων με θεωρητικά ίδιο στόχο, έχοντας κερδίσει την Ανόρθωση. Αυτή η συγκομιδή είναι συγκομιδή εξάδας.
Φυσικά στον Άρη κρατάνε μικρό καλάθι. Οι ιθύνοντες του τονίζουν συνεχώς στα ΜΜΕ ότι δεν πετάνε στα σύννεφα, ότι στόχος είναι η αξιόλογη παρουσία και η αποφυγή οποιασδήποτε περιπέτειας. Κοινώς, να είναι ο Άρης σε αυτό το στάδιο μία πραγματική «Ελαφρά Ταξιαρχία» στο γήπεδο και σαν γενικότερο image.
Είναι λογική η προσέγγιση. Μία ομάδα-ασανσέρ επί πολλά χρόνια, που έχει να βγάλει κάτι αξιόλογο, πιο πάνω από το ιστορικό της μπόι εδώ και δεκαετίες, θέλει να προχωρήσει με σταθερά βήματα. Μεγάλα ίσως, αλλά όχι υπερβολικά. Και αυτό προνοεί η επένδυση εκ Ρωσίας. Το ευκολότερο φυσικά είναι όταν έχεις χρήμα, να το ρίξεις και να αναμένεις αποτέλεσμα. Δεν είναι τόσο απλό.
Στο κάτω κάτω, όταν από πλευράς εκτοπίσματος και οπαδικής βάσης, δεν έχεις να παρουσιάσεις και πολλά, ακόμη και με γερά συμβόλαια, δεν είναι εύκολο να δελεάσεις παίκτες που θα μπορούσαν να επιλέξουν καλύτερους ποδοσφαιρικά προορισμούς. Πρέπει λοιπόν να έχεις ένα συγκεκριμένο και λογικά βιώσιμο πρότζεκτ.
Πρώτα από όλα υποδομές: Το πρότζεκτ ξεκίνησε με την πλήρη ανακαίνιση- αναβάθμιση των προπονητικών εγκαταστάσεων. Μετά είναι το γήπεδο. Εντάξει το να δείξεις το «Τσίρειο» στον Φακούντο Ρονκάλια ας πούμε, μάλλον του κόβεις τα πόδια, αλλά άμα ξέρει πως από χρόνου θα πάει στο νέο γήπεδο Λεμεσού (παλατάκι) το πράγμα αλλάζει. Μετά είναι η οργάνωση σε διοικητικό επίπεδο. Με προσωπικό σε πλήρη επαγγελματική βάση, από τον Γενικό Διευθυντή, τους λειτουργούς, τους υπεύθυνους επικοινωνίας. Mέχρι και το λεωφορείο (άψογο) που μεταφέρει την αποστολή παίζει τον ρόλο του.
Ο επενδυτής ήξερε πως από αυτά έπρεπε να ξεκινήσει για να στηρίξει το πλάνο του. Και το όραμα του. Ο «μικρός» που θέλει να «μεγαλώσει». Αρχή με αποδείξεις. Είναι όπως και να το κάνουμε ένα όραμα που σε βάζει σε πειρασμό να συμμετέχεις.
Φυσικά πάνω από όλα είναι να φτιάξεις ομάδα. Να πληρώσεις την ποιότητα και την εμπειρία και να την βάλεις στο χορτάρι. Αυτό ήταν το πιο ζόρικο της υπόθεσης. Φέρνεις αρκετούς εξαιρετικούς σε βιογραφικά παίκτες, αλλά το να δημιουργήσεις σύνολο, ισχυρό σύνολο, το ταχύτερο δυνατό είναι άλλο πράγμα. Ο Άρης με ένα δείγμα έξι αγωνιστικών, το έχει πετύχει. Σαφώς σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι θα ανέμεναν όλοι, ίσως και οι ίδιοι οι άνθρωποι του Άρη.
Που θα οδηγήσει αυτή η πορεία; Αν αυτή η ισχυρή εκκίνηση θα φέρει την υπέρβαση και την εξάδα, θα αρχίσει να ξεκαθαρίζει σχετικά σύντομα. Το σίγουρο είναι ότι η εκ Ρωσίας επένδυση δουλεύει. Επιτυγχάνεται η δημιουργία ισχυρής ομάδας για αξιοπρόσεκτη παρουσία, ένα εφαλτήριο για τα επόμενα βήματα. Δεδομένο επίσης ότι όποιος βλέπει στην ατζέντα του ως επόμενο αντίπαλο τον Άρη, θα είναι δις προσεκτικός, θα είναι για να είμαστε πιο ακριβείς στην πρίζα. Γιατί έχει απέναντι του μία «Ελαφρά Ταξιαρχία» σε επέλαση.
