Το κακό φαινόταν από μίλια μακριά. Και όταν, μετά το 2-0 δια ποδός Κουλιμπαλί, έπεσε η πρώτη κροτίδα, η οριστική διακοπή του αγώνα Ανόρθωση-Καρμιώτισσα ήταν απλά… no bet.
Ό,τι συνέβη στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» στο πλαίσιο της 16ης αγωνιστικής ήταν για την «Κυρία» η νομοτελειακή εξέλιξη και η (προσωρινή;) κορύφωση των πραγμάτων -τόσο σε αγωνιστικό όσο και σε εξωαγωνιστικό επίπεδο.
Το πρότζεκτ, στο οποίο βασίστηκε το περασμένο καλοκαίρι η αλλαγή σελίδας (και εποχής), «ναυάγησε» πρόωρα στα ρηχά και έκτοτε ο σύλλογος απλά… πελαγοδρομεί δίχως πυξίδα.
Από τον τρόπο που μεθοδεύτηκε η αλλαγή στην τεχνική ηγεσία (Σίσκο Μουνιόθ αντί Ντάρκο Μίλανιτς) μέχρι τον τρόπο που μεθοδεύτηκε η επικείμενη στη διοίκηση της εταιρείας, όλα δείχνουν πως η Ανόρθωση είναι ένα ακυβέρνητο καράβι.
Η τιμωρία από τον Αθλητικό Δικαστή, το ενδεχόμενο πλασάρισμα εκτός πρώτης εξάδας, ακόμη και η εκ νέου αδυναμία εξασφάλισης ευρωπαϊκού εισιτηρίου ωχριούν ως συνέπειες μπροστά στη ζοφερή προοπτική που διαγράφεται για το σύλλογο.
Η (παρ)εκτροπή των οπαδών είναι σύνηθες φαινόμενο, όταν εντός των τειχών έχει χαθεί ο έλεγχος και ο προσανατολισμός. Ο σύλλογος της Αμμοχώστου το γνωρίζει άριστα από δικές του (άκρως οδυνηρές) εμπειρίες που κινδυνεύει να βιώσει ξανά.
Η ιστορία διδάσκει πως σε τέτοιες καταστάσεις δεν χρειάζονται θαύματα ή από μηχανής θεοί. Απαιτείται μια σειρά από σκληρές, πλην απαραίτητες αποφάσεις και μια (κατά κανόνα μικρή) ομάδα που θα τις λάβει και θα τις εφαρμόσει, προκειμένου να δώσει πίσω στο σύλλογο τη χαμένη του προοπτική.
Το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου (ακόμη και για τους ίδιους τους φίλους της ομάδας) είναι ποιοι τυγχάνουν της δέουσας αναγνώρισης και εμπιστοσύνης για να πάρουν αυτές τις αποφάσεις. Ο χρόνος κυλά αμείλικτα γρήγορα.
Αν κάτι (απ)έδειξαν οι φωτιές στο γρασίδι και στα δίχτυα του «Αντώνης Παπαδόπουλος» είναι πως τα κακοστημένα πρότζεκτ εύκολα καίγονται…
