Ο προπονητής της Αταλάντα, Τζιάν Πιέρο Γκασπερίνι, αποκάλυψε πως την ημέρα του αγώνα με την Βαλένθια, για το Champions League, είχε μάθει ότι ήταν θετικός στον Covid-19.
Το Μπέργκαμο ήταν ένα από τα επίκεντρα της πανδημίας στην Ιταλία και πολλοί ειδικοί αναφέρουν ότι ο αγώνας της Αταλάντα με την Βαλένθια, στο Σαν Σιρό ήταν σαν...βιολογική βόμβα που «έσκασε» στην Ιταλία και παρέσυρε τη χώρα στο χάος.
Ο τεχνικός της Αταλάντα, Τζιάν Πιέρο Γκασπερίνι, μίλησε για την περιπέτεια του με τον κορονοϊό, λέγοντας χαρακτηριστικά πως μετά από ένα σημείο είχε χάσει την αίσθηση της γεύσης του
«Ένιωσα άρρωστος την ημέρα πριν από τον αγώνα της Βαλένθια, και ειδικά κατά τη διάρκεια τους ματς ένιωσα ακόμη χειρότερα», δήλωσε αρχικά ο Γκασπερίνι στην La Gazzetta dello Sport. «Αν κοιτάξεις τις φωτογραφίες, δεν φαινόμουν καλά στον πάγκο. Ήταν στις 10 Μαρτίου. Οι δύο νύχτες μετά, ήταν οι χειρότερες της ζωής μου, καθώς δεν κοιμόμουν καλά. Δεν είχα πυρετό, αλλά ένιωθα χάλια.
Κάθε δύο λεπτά, περνούσε ένα ασθενοφόρο από τον δρόμο. Στο προπονητικό κέντρο της ομάδας, υπάρχει κοντά ένα νοσοκομείο. Ηταν λες και ήμασταν σε εμπόλεμη ζώνη. Τα βράδια σκεφτόμουν τι θα μπορούσε να μου συμβεί αν πήγαινα στο νοσοκομείο. Ελεγα χαρακτηριστικά πως δεν μπορώ να πάω τώρα, καθώς έχω ακόμα πολλά να κάνω.
Ήταν κατά κάποιο τρόπο ένα αστείο με τον εαυτό μου για να ελαφρύνω το κλίμα, αλλά από την άλλη πλευρά, πραγματικά το σκέφτηκα. Το Σάββατο 14 Μαρτίου, είχα την πιο δύσκολη προπόνηση εδώ και χρόνια, μια ώρα τρέξιμο 10 χλμ. Ένιωσα υπέροχα μετά από αυτή την προπόνηση.
Την επόμενη μέρα, γευματίσαμε όλοι μαζί σαν ομάδα. Δοκίμασα το φαγητό και είπα: «Αυτό είναι νερό…» Το φαγητό ήταν σαν ψωμί. Είχα χάσει εντελώς την αίσθηση της γεύσης μου.
Έμεινα προπονητικό κέντρο για τρεις εβδομάδες. Όταν επέστρεψα στο σπίτι μου στο Τορίνο, πάντα σεβόμουν την κοινωνική απόσταση με τη γυναίκα και τα παιδιά μου. Δεδομένου ότι δεν είχα ποτέ πυρετό, δεν έκανα το τεστ, αλλά πριν από 10 ημέρες, οι εξετάσεις αίματος επιβεβαίωσαν ότι είχα Covid-19. Έχω αντισώματα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι τώρα άνοσος.
Υπάρχει αυτή η βαθιά, αξιοπρεπής θλίψη στην πόλη. Ο αέρας είναι βαρύς, τον αισθάνεσαι παντού, στο δρόμο, στα μάτια των ανθρώπων, στα κλειστά μπαρ και τα εστιατόρια, στη σιωπή του υπαλλήλου που έχασε τον πατέρα του. Θα χρειαστούν χρόνια για να καταλάβουμε πραγματικά τι συνέβη, γιατί αυτό ήταν το κέντρο της τραγωδίας».
