Το πρόσημο στην εμφάνιση της εθνικής Κύπρου κόντρα στη Σλοβακία καθορίζεται από τη στόχευση. Αν αυτή είναι η πρόκριση σε τελική φάση (Παγκοσμίου Κυπέλλου ή Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος), το πρόσημο είναι αρνητικό. Αν η στόχευση είναι η δημιουργία ενός αξιοπρεπούς κι ανταγωνιστικού συνόλου, το πρόσημο είναι θετικό.
Στην πρεμιέρα του Νίκου Κωστένογλου και της προκριματικής φάσης του Μουντιάλ 2022 το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα επέστρεψε στα βασικά όμως εσχάτως δεν ήταν και αυτονόητα. Η κλήση πληρούσε συγκεκριμένα κριτήρια, ο τακτικός σχηματισμός ήταν προσαρμοσμένος στις δυνατότητες του συνόλου και τις ανάγκες του αγώνα, οι παίκτες ήταν τακτοποιημένοι ορθολογικά στον αγωνιστικό χώρο, η προσήλωσή τους στο πλάνο (τακτική πειθαρχία) ήταν η πρέπουσα, η διάθεση να μπουν σε κάθε μονομαχία και να πωλήσουν ακριβά το τομάρι τους ορατή δια γυμνού οφθαλμού.
Δεν είναι στοιχεία που θα οδηγήσουν την Κύπρο στην επιδιωκόμενη υπέρβαση, είναι όμως στοιχεία, δίχως τα οποία δεν νοείται υπέρβαση. Μέσα σε 90 λεπτά υπό τον Νίκο Κωστένογλου η εθνική επιβεβαίωσε (σε όσους το έβλεπαν και το έλεγαν/έγραφαν) και υπενθύμισε (σε όσους εθελοτυφλούσαν) τι πήγε λάθος υπό τους Γιόχαν Βάλεμ και Ραν Μπεν Σιμόν.
Αμφότεροι ούτε ακολούθησαν ούτε επικοινώνησαν μια ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων. Διατράνωσαν πως υπάρχει το ταλέντο και η ποιότητα για την υπέρβαση, την έθεσαν επίσημο στόχο και, όταν οι «σφαλιάρες» έρχονταν πανταχόθεν, έβαζαν στο… repeat την κασέτα της ανανέωσης.
Ο Βέλγος και ο Ισραηλινός έδειξαν πώς δεν πρέπει να γίνονται τα πράγματα. Ο Κωστένογλου, που έχει το (σημαντικό) πλεονέκτημα να είναι απόλυτα εξοικειωμένος με την ελληνική νοοτροπία, δείχνει να το έχει αντιληφθεί. Αν το επιβεβαιώσει (μέσω των εμφανίσεων της ομάδας) στα επόμενα παιχνίδια της προκριματικής φάσης, τότε από τη σχεδόν πεταμένη στα σκουπίδια περασμένη τετραετία της εθνικής ίσως προκύψει και ένα θετικό.
